తటాకం ఆత్మకథ

తటాకం ఆత్మకథ

నేనొక తటాకాన్ని

అర్ధం కాలేదా సరస్సు,కొలను

ఇంకా నేటి భాషలో 

చెరువును .

ఈ పుడమి ఉద్భవించి నప్పుడే

 నా జననం కూడా జరిగింది

 ఎన్నో ఎకరాల విస్తీర్ణంలో 

విస్తరించి ఉండేదాన్ని .

 నిండుగా ఉన్న నా చుట్టూ

 ఎంతో ఎత్తైన వృక్షాలు, వాటిని పెనవేసుకున్న లతలు , 

వాటిపై ఆవాసం ఏర్పరచుకు

 విహంగాలు వాటి కిల కిలారావాలతో

 ప్రకృతి పరవశించేది .

 ఇలా ఎన్నో యుగాలు గడిచాయి . మానవుడు ఉద్భవించాడు . 

నీళ్లు ఎక్కడ ఉంటే అక్కడ

 నివసించడం మొదలు పెట్టాడు

 కానీ

 నా చుట్టూ దట్టమైన అరణ్యం

 ఉండబట్టి చాలా సంవత్సరాలు

 నా ఉనికి వారికి తెలియలేదు .

ఒకసారి ఒక మహారాజు వేటకు వచ్చి 

దారి తప్పిపోయాడు . 

నా దురదృష్టం ఆ రాజును

 నా దగ్గరకు చేర్చింది .

 నా తీయని నీటితో సేదతీరిన ఆ రాజు , 

నా చుట్టూ గిరి గీసాడు. 

నన్ను ఉద్ధరిస్తున్నా ననుకుంటూ నాకు సోపానాలు నిర్మించాడు .

 నా నీటి తియ్యదనం అందరికీ 

తెలిసింది . దూరదూరాలనుంచి

నా నీటి కోసం జనం రావడం మొదలు పెట్టారపోతూ

కొంత కాలం అంతా సజావుగానే సాగింది తాగు నీటికై వయ్యారాలు పోతూ

పల్లె పడుచులు సన్నటి నడుములపై బరువైన బిందె లెత్తుకొని వస్తుండేవారు .

వారి పాంజేబుల సవ్వడి పక్షుల కిల కిలా రావాలకు దీటుగా ఉండేది .

ఒక్క రాత్రి మాత్రమే స్థబ్దుగా ఉండేది . భానుని తొలి కిరణాలు 

తగలక ముందే నా నేస్తాలు 

నన్ను నిద్ర లేపేవి . 

మా గూళ్ళు జాగర్తగా చూస్తుండు 

అని చెప్పి వెళ్ళేవి .

 కానీ ఇప్పుడేవి ఆ తియ్యని కూతలు 

ఆ రెక్కల టప టపలు ? 

నాగరికత పెరిగింది 

రాచరికం అంతరించింది .

 పైపులలో తాగునీరు

 అందుబాటు లోకి వచ్చింది .

 నన్ను పట్టించుకునే నాధుడే లేడు . 

జనాభా పెరుగుదలతో 

నాకు దగ్గరగా అతి దగ్గరగా 

జనావాసాలు రావడం మొదలయ్యింది . గృహ నిర్మాణాలకు 

వృక్షాలన్నీ ఇంటి గుమ్మలుగా

 కిటీకీలుగా మారాయి .

దాంతో ఇప్పుడు నా చుట్టూ

 వృక్షాలూ లేవు వాటిని అంటిపెట్టుకునే పక్షులూ లేవు అవి వినిపించే 

సంగీతమూ లేదు.

మొదట్లో ఉత్సాహంతో

 నాలో నీరు ఊరేది . 

ఇప్పుడు నిరాశతో 

కుంచించుకు పోతున్నాను .

శతాబ్దాలుగా స్వచ్ఛమైన 

నీరందించిన నేను 

ఈనాడు ఊర్లోని వ్యర్ధ పదార్ధాలన్నీ 

నా చుట్టూ విసిరి వేయడం వలన 

పూర్తిగా కలుషితం అయిపోయాను .

మంచినీటి కొలనుగా ఉన్నప్పుడు 

నా స్వచ్ఛతను చూసి

 దూరంగా ఉండేవారు

 ఇప్పుడు వారి విసర్జన కార్యాలు

 కూడా నా చుట్టూ చేస్తున్నారు .

 ఎన్నో శతాబ్దాలు మంచిరోజులు చూశాను ఎన్నో తరాల తరుణీ మణులను కాంచాను . బాలికలు కన్యలుగా, 

వధువులుగా ,గృహిణులుగా, 

మాతృ మూర్తులుగా చివరకు

 వృద్దులుగా

 మారడం చూసాను . 

ఇప్పుడు నాకూ వార్ధక్యం వచ్చింది . 

కాదు కాదు తీసికొని వచ్చారు .

 ఓ మనిషీ ఆలోచించు . 

స్వచ్ఛమైన నీటిని అందించిన నన్ను

పూడ్చి ఒక మురికి కూపంగా మార్చావు .

నా అవసరం లేదు కాబట్టి 

నా ఉనికే లేకుండా 

చేద్దామనుకుంటున్నావు .

నాకు తెలుసు నన్ను పూడ్చి  పెట్టి నాపై ఆకాశ హర్మ్యాలు నిర్మించుకుందాం అనుకుంటున్నావు 

ఇప్పుడు నేను నిస్సహాయురాలిని

 కానీ నేను ఈ భూమితోపాటు

 స్వయంభూ గా వచ్చాను .

 ఇప్పుడు కాకపోయినా

 శతాబ్దాలు పట్టినా 

నాలో శక్తినంతా పుంజుకొని

తిరిగి భూమిపైకి ఉబికి వస్తాను

అప్పుడి నువ్వు కట్టే ఈ కట్టడాలు 

పేక మేడల్లా కూలడం తధ్యం 

ఇప్పటికైనా నువ్వు కళ్ళు తెరిచి

ప్రకృతిని రక్షిస్తే నీ మనుగడ 

సాగుతుంది .లేకపోతే నాలాగే,

నీ ఉనికిని కూడా కోల్పోతావు .