నేనో కవిని..

నేనో ఖాళీగా ఉన్న కవిని

నేనో ఖాళీగా ఉన్న కవిని..

ఊసుపోక ఊరికే ఏదో రాద్దామనుకున్నాను..

మరీ ఏదీ రాయక పోతే..

కవిని కూడా కాక.. ఖాళీ వాడినైపోతాను ..

అందుకే

ఒక కాగితం తెచ్చుకున్నాను..

ఒక కలం వెదుక్కున్నాను ..

భగవంతుని వేడుకున్నాను..

దేశ కాల పరిస్థితుల గురించి..

మనుషుల గురించి..

అమానుషాల గురించి..

మానాల అవమానాల గురించి..

ప్రేమ గురించి.. పనికిమాలిన విషయాల గురించి..

అన్యాయాల న్యాయాల గురించి..

కారణాల అకారణాల గురించి..

ఏదో ..

ఏదో..

రాద్దామనుకున్నాను..

ఏమీ తట్టని నేను..

ఖాళీగా ఉన్నా కవినే..!

పరవాలేదులే, ఏదో ఒకటి ! పద ! అని ..

పదాలు కలపడానికి తయారయ్యాను..

అయినా చదివే వారు లేని అనాధ కవితలకి

కంటెంట్ ఏదైతే ఎవరికీ కావాలి?

కాగితానికి కలాన్ని అంటించాను..

కాలమెంత కదిలినా..

ఎంత ఒత్తినా ..

అక్షరం పుట్టదే..?

అంతంత మాత్రమైనా అడుగేయదే..

జిగురంటుకున్నట్టు..

ఒట్టు పెట్టుకున్నట్టు..!

ఆశ్చర్యంగా...

ఎక్కడో ఒక చిన్న అలికిడి మూలుగుతున్నట్టు...

చూద్దును కదా కాగితం ఏడుస్తోంది.

ఏం జరిగిందని అడిగాను..

కలం కాలం చేసిందని చెప్పింది..

శవాన్నించి కూడా ఏదో ఆశించే నన్ను చూస్తే నాకే జాలేసింది..

ఆ క్షణం నన్నెవరో కొట్టినట్టనిపించింది..

దెబ్బ కనపడదు....

ఈ గాయం ఇక మానదు..

మిగిలిన కన్నీటిని సిరాగా మార్చినా

రాసేందుకు కలం తిరిగి రాదు..

అందుకేనేమో.. నేను ఖాళీగా ఉండిపోయాను..

అయినా నేనో కవిని..

ఆశ్చర్యం..!!!