Become a PUBLISHED AUTHOR at just 1999/- INR!! Limited Period Offer
Become a PUBLISHED AUTHOR at just 1999/- INR!! Limited Period Offer

Arabinda Rath

Classics Others

3.2  

Arabinda Rath

Classics Others

ଅନାଥ

ଅନାଥ

11 mins
16.6K


ଆକାଶରୁ ଅଗ୍ନି ଅବିରତ ଧାରାରେ ବର୍ଷି ଚାଲିଛି। ପ୍ରଚଣ୍ଡ ରୌଦ୍ର ତାପ ହେତୁ ଗଛ ମାନଙ୍କର ଶାଖା, ପ୍ରଶାଖା, ପତ୍ର ଝାଉଁଳି ପଡିଛନ୍ତି। ନଦୀ, ପୋଖରୀ ଓ ପୁଷ୍କରିଣୀ ଆଦି ଶୁଷ୍କ ପ୍ରାୟ ଓ ରାସ୍ତାଘାଟ ଜନ ମାନବ ଶୂନ୍ୟ। ରାଜ ରାସ୍ତାରେ ତତଲା ପିଚୁର ବାଷ୍ପ ଉଠି, ମରୁଭୂମିରେ ମରୀଚିକାର ଭ୍ରମ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛି। ବେଶ୍ କିଛିଦିନ ହେବ ପୃଥିବୀ ଉପରେ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବଙ୍କ କୋପର ବଜ୍ର ପଡିଛି ସିନା , ମାଟିକୁ ଭିଜାଇଲା ପରି ପାଣି ଟୋପେ ପଡିନି। ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ କେବଳ ଶ୍ମଶାନର ନୀରବତା। ସେହି ନୀରବତାକୁ ଭଙ୍ଗ କରି କିଛି ଗାଡି, ରାସ୍ତାର ତତଲା ପିଚୁର ମୋଟା ଚାଦରକୁ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ କରି ମାଡି ଚାଲିଛନ୍ତି। ନିଜ ଚର୍ତ୍ତୁଃପାର୍ଶ୍ଵର ଦାରୁଣ ପରିବେଶକୁ ବେଖାତିର କରି ଜଣେ ବୃଦ୍ଧ, ମୁଣ୍ଡରେ ଚିରା ଗାମୁଛା ଖଣ୍ଡିଏ ଘୋଡିହୋଇ, ହାତରେ କିଛି ଲେଖା ଥିବା ଏକ ପଟି ଧରି କାହା ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷାରତ। ଭଲରେ ଦେଖିବାରୁ ଜଣାପଡୁଛି ସେ ପଟିଟିରେ “ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ” ବୋଲି ଲେଖାଅଛି। ଏତିକି ଜଣା ପଡୁଛି ଯେ, ଆସୁଥିବା ଗାଡି ମାନଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଏହା ଏକ ସୂଚନା ମାତ୍ର। ରାସ୍ତାଠାରୁ କେଇ ଫୁଟ ଦୂରରେ ଏକ ହୋଟେଲ୍। ବିଶେଷ ବଡ ନହେଲେ ବି, ଛୋଟ କୁହାଯାଇ ପାରିବନି। ହୋଟେଲର ଭିତର ଦୃଶ୍ୟକୁ ଲୁଚାଇ ରଖିଛି କଳା କାଚ ଲାଗିଥିବା କବାଟ ଓ ଝରକା। ସାମନାରେ କିଛି ଗାଡି ମୋଟରର ଉପସ୍ଥିତି ପ୍ରମାଣ କରୁଛି ଯେ ହୋଟେଲଟି ଭଲ ବ୍ୟବସାୟ କରୁଛି। ଜନ ମାନବ ଶୂନ୍ୟ ରାସ୍ତାର ଉଭୟ ପାର୍ଶ୍ଵରେ କେବଳ ଟାଙ୍ଗରା ଭୂଇଁକୁ ଛାଡିଦେଲେ ଅନ୍ୟ କିଛି ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହେଉନି। କାହିଁ କେତେ ମାଇଲ୍ ଯାଏ, ଦୋକାନ ବଜାର ପାଇବା କଷ୍ଟ। ଏମିତି ପରିସ୍ଥିତିରେ ସେଇ ହୋଟେଲ୍ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ସାହା ଭରସା। ବୃଦ୍ଧ ଲୋକର ଆଖିରେ କେବଳ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଭାବ ପରିଲକ୍ଷିତ ହେଉନାହିଁ। ତା’ର ଘର୍ମାକ୍ତ ଶରୀର, ଶେତାଳିଆ ଆଖି ଓ ଶିରାଳ ହାତର ଥରଥର ଅବସ୍ଥା ଦେଖିଲେ ଜଣା ପଡୁଛି ସେ ବହୁତ ସମୟ ଧରି ସେହି ଖରାରେ ଛିଡା ହୋଇରହିଛି।

ମଧୁପୁର ଗ୍ରାମର ଅଥାନି ସାହୁ। ବୟସ ପାଖାପାଖି ସତୁରୀ ହେବ। ଘରେ ରୋଗିଣା ସ୍ତ୍ରୀ, ଯିଏ ବର୍ଷର ଅର୍ଦ୍ଧାଧିକ କାଳ ବିଛଣାରେ ପଡିରୁହେ। କିଛିଦିନ ତଳେ ହୋଟେଲରେ କାମ କରୁଥିବା ଏକମାତ୍ର ପୁଅ ଗୋପାଳ , ସେହି ହୋଟେଲରେ ଗ୍ଯାସ୍ ସିଲିଣ୍ଡର ଫାଟିବାରୁ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିଛି। ଗୋପାଳ ଚାଲିଯିବା ପରେ, ତା’ର ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ଚାରି ବର୍ଷର ଝିଅର ସବୁ ଦାୟୀତ୍ଵ ଅଥାନି ଉପରେ ନ୍ୟସ୍ତ। ବଳ ବୟସ ଥିଲା ବେଳେ ଅଥାନି ବସ ଷ୍ଟାଣ୍ଡରେ ହକର କାମ କରୁଥିଲା। ତାର ଗୁରୁଗମ୍ଭୀର ସ୍ବରର ଯାଦୁରେ ଯାତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ଟାଣି ଆଣୁଥିଲା ବସ୍ ଭିତରକୁ। ଅଥାନି ଯେଉଁ ବସ୍ ଆଗରେ ଛିଡା ହେଉଥିଲା, ସେ ବସ୍ ରେ କେବେ ସିଟ୍ ଖାଲି ପଡୁ ନ ଥିଲା। ଯାତ୍ରୀ ମାନଙ୍କୁ ଭାଇ, ମାଆ, ଭଉଣୀ ଆଦି ସମ୍ବୋଧନ କରି ବସ୍ ଭିତରକୁ ପାଛୋଟି ନେଲା ବେଳର ଦୃଶ୍ୟ ଯିଏ ଦେଖିଛି, ସେ ହିଁ ଜାଣି ପାରିବ ଅଥାନି ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵର ପରାକାଷ୍ଠା। ଧିରେ ଧିରେ ବୟସ ବଢିବା କାରଣରୁ ଦେହରେ ନାନା ବେମାରୀ ଜନ୍ମ ନେଲା ଓ ଅଥାନିର ସ୍ବରର ଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ୟତା କମିଚାଲିଲା। ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡରେ ଗୁଣ୍ଡାଗିରି ଓ ଜୋର ଜବରଦସ୍ତି କରି ଯାତ୍ରୀ ମାନଙ୍କୁ ନିଜ ଗାଡିକୁ ଟାଣି ନେବା ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ବାରମ୍ବାର ହାରି, ସେ ହକର୍ ଚାକିରୀ ପରିତ୍ୟାଗ କଲା। ଚାକିରୀ ଛାଡିବା ପଛରେ ଅନ୍ୟ କାରଣ ଟି ଥିଲା ପୁଅ ଗୋପାଳର ବାହାଘର ଓ ଏକ ହୋଟେଲରେ ରୋଷେଇଆ ଭାବରେ ନିଯୁକ୍ତି। ଗାଁଆ ପାଖ ହୋଟେଲଟି ଆଖପାଖ ଅଞ୍ଚଳରେ ସୁସ୍ଵାଦୁ ଖାଦ୍ୟ ପାଇଁ ବେଶ୍ ପ୍ରସିଦ୍ଧି ଲାଭ କରିଥିଲା। ରାଜ ରାସ୍ତା ପାଖରେ ଦୂର ଦୂର ଯାଏ କୌଣସି ହୋଟେଲ ନ ଥିବା କାରଣରୁ ହୋଟେଲର ବିକ୍ରୀ ଯଥେଷ୍ଟ ଅଧିକା ଥିଲା। ଗୋପାଳ ଦରମା ଟଙ୍କାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା ସହ, କିଛି ସଞ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ହେଉଥିଲା। ପୁଅ ଚାକିରୀ କଲା ପରେ ଭଙ୍ଗରା ଚାଳ ଘରର ରୂପଭେକ ବଦଳି ଆଜବେସଟସ୍ ଘରକୁ ରୂପାନ୍ତରିତ ହୋଇସାରିଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଏକ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନରେ ଗ୍ୟାସ ସିଲିଣ୍ଡର ଫାଟି ଗୋପାଳ ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଗଲା। ହୋଟେଲଟି ଜଳି ପୋଡି ପାଉଁଶ ହୋଇଯାଇଥିଲା। ଖବର କାଗଜରେ ଘଟଣା ବିଷୟରେ ବାହାରିଲା ସତ, କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ ଗୋପାଳର ମୃତ୍ୟୁ କଥା କିଛି ଲେଖା ନ ଥିଲା। ଜୀବନ ବୀମା ପଇସା ସାହାଯ୍ୟରେ ହୋଟେଲ କିଛି ଦିନ ଭିତରେ ପୁଣି ନିଜ ପୂର୍ବ ରୂପ ଭେକ ଫେରି ପାଇଲା। ଫେରିଲାନି କେବଳ ଗୋପାଳ, ତା ଚିତା ଜଳିବା ସହ ଅଥାନି ପରିବାରର ଭବିଷ୍ୟତ ଜଳି ପୋଡି ଛାରଖାର ହୋଇଯାଇଥିଲା। ମାଲିକ ଅନୁକମ୍ପା କରି, ନାଲି ଆଖି ଦେଖେଇ ଟଙ୍କା ଦୁଇହଜାର ଅଥାନି ହାତରେ ଧରେଇ କହିଲା-- ପୋଲିସ୍ ପାଖକୁ ଗଲେ ଓ କୋର୍ଟ କଚେରୀ ମାମଲାରେ ପଡିଲେ ଘରଦ୍ଵାର ବିକ୍ରୀ କରିବାକୁ ପଡିବ। ଯାହା ହେଲା, ସେ କଥା ଭୁଲି ଯା। ହକର କାମ କରି ଯାତ୍ରୀଙ୍କୁ ବସ୍ କୁ ଟାଣୁଥିଲୁ, ଏବେ ସେଇ କାମ କରି ଲୋକଙ୍କୁ ମୋ ହୋଟେଲକୁ ଟାଣିବୁ। ଦିନକୁ ପଚାଶ ଟଙ୍କା ଦେବି। କ’ଣ ରାଜି ତ?

ମାଲିକର କଥା ନିହାତି ଅପ୍ରାସଙ୍ଗିକ ଓ ଅଯୌକ୍ତିକ ଲାଗୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଅଥାନି ପାଖରେ ଅନ୍ୟ କିଛି ଚାରା ନ ଥିଲା। ରୋଗୀଣା ସ୍ତ୍ରୀ, ଗୋପାଳର ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ଝିଅର ଭରଣପୋଷଣ ପାଇଁ ସେ ଦୁନିଆର ସବୁ ସର୍ତ୍ତ ମାନିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଥିଲା। ତା’ ପରଦିନ ସକାଳୁ ପୁରୁଣା ସାଇକେଲଟି ମରାମତି କରି ଅଥାନି ହୋଟେଲ ଗଲା। ସକାଳ ସାତଟାରୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ସାତଟା ତା’ର ଠିକଣା ଥିଲା ରାଜ ରାସ୍ତାର ପାର୍ଶ୍ଵରେ ଥିବା ହୋଟେଲର ସାମନା ଯାଗା। ସକାଳୁ ତୋରାଣୀ ମୁନ୍ଦିଏ ପିଇ ସେ ବାହାରି ଆସେ ଓ ସଞ୍ଜ ବୁଡିବା ବେଳକୁ ପାଉଣା ନେଇ ଘରକୁ ଫେରେ। ସେତିକି ପଇସାରେ ଘର ଚଳାଇବା ନିତାନ୍ତ ଅସମ୍ଭବ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ପରିବାର ଚଳାଇବାର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ରାସ୍ତା ନ ଥିଲା। ମାଲିକ ଭଲରେ ଜାଣିଥିଲା ଅଥାନିର ଦୁରବସ୍ଥା ବିଷୟରେ, ତେଣୁ ତା ପାଖରୁ ଯେତେ ଉପାୟରେ କାମ ହାସଲ କରାଯାଇପାରେ ସେ କରି ଚାଲିଥିଲା। ପ୍ରତିବାଦ କରିବାର ସ୍ବର କେବେ ଠାରୁ ହଜେଇ ସାରିଥିଲା ଅଥାନି, କେବଳ ଯନ୍ତ୍ରବତ୍ ଆଦେଶ ପାଳନ କରିବା ହିଁ ତା’ର ଭାଗ୍ୟ ହୋଇସାରିଥିଲା।

ସବୁ ଦିନ ପରି ସେଦିନ ମଧ୍ୟ ସେ ଗ୍ରାହକ ଆଶାରେ ଛିଡା ହୋଇଥିଲା ସକାଳୁ । କିନ୍ତୁ ଭୟଙ୍କର ଖରା ପାଇଁ ଲୋକଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ଅପେକ୍ଷାକୃତ କମ୍ ଥିଲା। ମାଲିକ ତିନି ଚାରିଥର ଡାକି ତାଗିଦ୍ କରି କହିଲାଣି—କ’ଣ ଶୋଇପଡୁଛୁ ନା କ’ଣ? ଲୋକ କୁଆଡେ ଗଲେ ଆଜି। ରାସ୍ତାରେ ଛିଡା ହୋଇଛୁ ନା ଗଛ ମୂଳେ ବସି ଢୁଳଉଛୁ। ଏମିତି କାମ କରିବୁ ଯଦି ଟଙ୍କାଟେ ବି ଦେବିନି। ଯା ଭାଗ୍ ଏଠୁ।

ନିଜ ଠାରୁ ବୟସରେ ଢେର୍ ସାନ ମାଲିକ ଠାରୁ, ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ ଗାଳି ଖାଇବା ବହୁତ ଅପମାନଜନକ ହେଲେ ବି ଅଥାନି ସେ ଗରଳକୁ ପିଇଦେଇଥିଲା ସବୁ ଦିନ ପରି। କିନ୍ତୁ ତା ମନଟା ଉଦାସ ହୋଇଗଲା। ମାଲିକ କ’ଣ ଜାଣିବ ତା ଅବସ୍ଥା କେମିତି ହେଉଛି ! ଛାଇ ଭିତରେ ବସି ଶୀତତାପଯନ୍ତ୍ରର ଥଣ୍ଡା ପବନରେ ଟେଲିଭିଜନ ଦେଖିବାରେ ମସଗୁଲ ଥିବା ଲୋକ, କେମିତି ବୁଝିବ ଯେ ଏତେ ଖରାରେ ଦେହର ଶେଷ ବିନ୍ଦୁ ଝାଳ ବି ଶୁଖି ସାରିଲାଣି। ଶୋଷରେ ଜିଭ ତଣ୍ଟି ଅଠା ହୋଇଯାଉଛି। ତତଲା ମାଟି ଓ ତା ପାଦ ଭିତରେ ପାଚେରୀ ହୋଇ ଛିଡା ହୋଇଥିବା ଛିଣ୍ଡା ଚପଲଟି ତାତି ସମ୍ଭାଳିବା ଅବସ୍ଥାରେ ନାହିଁ। ଗଛ ଛାଇ ତ ଦୂରର କଥା, ସେ ଛିଡା ହୋଇଥିବା ଯାଗାରେ ଦୁବଘାସଟିଏର ମଧ୍ୟ ଅସ୍ତିତ୍ଵ ନାହିଁ।

ସେତିକି ବେଳେ ହୋଟେଲରେ କାମ କରୁଥିବା ଦଶ ବାର ବର୍ଷର ପିଲା ଧାଇଁ ଆସି ଅଥାନି ହାତକୁ ପାଣି ଗିଲାସେ ବଢେଇଦେଇ କହିଲା-- ଅଥାନି ଅଜା, ମନ କାଇଁ ମାରିଛୁ ଯେ, ମାଲିକ କ’ଣ କହିଲା କି ? ମନ ଉଣା କରନି, ସେ ଲୋକଟା ମଣିଷ ନୁହଁ ଅସୁର। ଦେଖୁନୁ, କାଲି ସେ ଅଇଁଠା ବାସନରୁ ଅଧାଖିଆ ମାଛଟେ ଖାଇଦେଲି ବୋଲି କେମିତି ମୋ ପିଠିରେ ନିଆଁ ଚେଙ୍କ ଦେଇଛି। ଖାଲି ସେତିକି ନୁହଁ, ରାତିରେ ମଦ ପିଇ ସବୁ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ଗାଈଗୋରୁ ପରି ମାରୁଛି ଓ କେତେ ଅକଥା କହୁଛି। ଦିନରାତି ନିଜେ ଏ.ସିରେ ବସି ଢୁଳଉଛି, କିନ୍ତୁ ଆମେ ପଙ୍ଖା ଲଗେଇଦେଲେ ଇଲେକ୍ଟ୍ରିକ ବିଲ୍ ବଢିଯିବ ବୋଲି ଘାଉଁ କରି ମାଡି ଆସୁଛି। ହୋଟେଲରେ ଏତେ ଜାତିର ଖାଇବା ତିଆରି ହେଉଛି, କିନ୍ତୁ ଆମ ଭାଗ୍ୟରେ ସବୁ ଦିନ ସେଇ ଗୋଡିଭର୍ତ୍ତି ଭାତ ଆଉ ପାଣିଆ ଡାଲମା। ଜିନିଷ ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲେ ଫିଙ୍ଗିଦେବ ସିନା ଆମକୁ ଦେବନି, କହିବ ଖାଇଲେ ତୁମର ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯିବ। ଗଲା ମାସରେ ଆମ ଗାଁଆର ମିଥୁନ ସେ ବାସନ ମଜା ଜାଗାରୁ ଦି ପୁଟ କୁକୁଡା ମାଉଁସ ଆଣି ଭାତ ସହ ଖାଇବ ବୋଲି ବସିଥିଲା। ମାଲିକ କେମିତି ଜାଣିଲା କେଜାଣି, ମିଥୁନର ଚୁଟି ଘୋଷାରୀ କାନ୍ଥରେ ବାଡେଇ ଦେଲା। ପାଟିରେ ଭାତ ଗୁଣ୍ଡା ଧରି ପିଲାଟା ରକ୍ତଝୋଳିଆ ହୋଇ ପଡିଗଲା। ସେତିକିରେ ମାଲିକ ମନ ଶାନ୍ତ ହେଲାନି ଯେ ଗରମ ପାଣି ତା ଦିହ ଯାକ ଢାଳିଦେଲା। ବିଚରା, ମରିବ ମରିବ ହୋଇ ମେଡିକାଲ୍ ରେ ପଡିଛି । ଡାକ୍ତର କହୁଛି ପଇସା ନ ଦେଲେ ବଞ୍ଚେଇ ହେବନି, କିନ୍ତୁ ତା ମାଆ ପାଖରେ ଏତେ ପଇସା ଆସିବ କୁଆଡୁ? ଲୋକେ କହୁଛନ୍ତି ମିଥୁନ ଆଉ ବଞ୍ଚିବନି। ତୁ ତ ସଦାବେଳେ ରାସ୍ତାକୁ ଜଗି ରହିଲୁ ; ଏ ମାଲିକର ଫନ୍ଦି ଫିକର ଜାଣିବୁ କୁଆଡୁ। ଆମ ଗାଁଆ ଲୋକେ କହୁଛନ୍ତି ମାଲିକ ସାନ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ବାହାର ରାଜ୍ୟରେ ବିକ୍ରି କରିଦେଉଛି। କାଳେ ମୋତେ ବିକି ଦେବ ବୋଲି ମନରେ ମୋର ଭୀଷଣ ଡର।

ଅଥାନି ପିଲାଟିର ପିଠି ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲା। ଲୁହା ଚେଙ୍କ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦିଶୁଛି, ମାଂସ ସବୁ ମେଞ୍ଚା ହୋଇଗଲା ପରି ଲାଗୁଛି। ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଚାରିଲା-- ଆରେ ପୁଅ, ଔଷଧ ଟିକେ ଲଗେଇଲୁ କି ନାହିଁ? ଘାଆଟା ଯଦି ବିସିରିପି ଯିବ ବହୁତ କଷ୍ଟ ପାଇବୁ।

– ଅଜା, ଔଷଧ, ମଇଲମ ଆମ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ। ହୋଟେଲ୍ ପଛରେ ଥିବା ବିଶଲ୍ୟକରଣୀ ପତ୍ର ଟିକେ ଛେଚି ଲଗେଇଦେଇଛି, ବଳେ ଶୁଖିଯିବ। ଆଜି ସକାଳୁ ମାଲିକ ମୋତେ ଧମକାଇ କହିଛି, ଯଦି ଏ କଥା କାହା ଆଗରେ କହିବି ମୋତେ ଗାଡି ଆଗକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେବ।

- - ଏ ଜାଗାରୁ ଅନ୍ୟ କୁଆଡେ ପଳଉନୁ କ’ଣ ପାଇଁ। ସବୁ ଜାଣି, ମରିବାକୁ କାହିଁକି ପଡିଛୁ ଯେ? ମୋ ପୁଅକୁ ଏଇ ଲୋକ ମାରିଦେଲା, କେହି ଜାଣିଲେନି ସେ କଥା। ତୁମ ମାନଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଛି ସେ ଜାଣି ଶୁଣି ମୋ ପୁଅକୁ ଜାଳି ଦେଲା।

--- କୁଆଡେ ଯିବି ଅଜା, ନାନୀ ବାହାଘର ପାଇଁ ମୋ ବାପା ମାଲିକଠୁ ପଇସା ଧାର ନେଇଥିଲା। କେତେ ପଇସା ନେଇଥିଲା ଆମେ କେହି ଜାଣିନୁ। ବାପା ଟଙ୍କା ଶୁଝି ନ ପାରି ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଗଲା। ସେଇ ପଇସା ଶୁଝିବାକୁ ମୋତେ ଆଜିକି ଚାରିବର୍ଷ ହେଲା ମାଲିକ ଗୋରୁ ଗାଈ ପରି ଖଟଉଛି। ମୋର ଦରମା ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ। ଦିନରାତି ଖଟିବି, ବଦଳରେ ଦୁଇ ଓଳି ଖାଇବି। କେବେ ସେ କରଜ ଶୁଝିବା ସରିବ ମୁଁ ନିଜେ ବି ଜାଣିନି।

ସେତିକି ବେଳେ କାହାର ଗର୍ଜନରେ ଅଥାନି ଓ ସେ ପିଲା ଚମକି ଉଠିଲେ। ହାତରେ ଏକ ରୁଲ୍ ବାଡି ଧରି ମାଲିକ ସେମାନଙ୍କ ପଛରେ ଛିଡା ହୋଇଛି। ସେମାନେ କିଛି କହିବା ଆଗରୁ ରୁଲ୍ ବାଡିରେ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ଜୋର କରି କେଇ ପାହାର କଷି ଦେଇ କହିଲା-- ନିକମା ଦୁଇଟା, ଏଠି କି ପାଲା ଲଗେଇଛ? କାମ ନ କରି ଏଠି ଖୁସି ଗମାତ ଚାଲିଛି, ନାଇଁ ! ଆଉ ଯଦି ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ଗପିବାର ଦେଖିଲି, ମୁହଁରେ ନିଆଁ ରଡ ଫିଙ୍ଗି ଦେବି। ରୁଲ୍ ବାଡିର ପାହାରଟା ପିଲାଟିର ପୋଡି ଯାଇଥିବା ଯାଗାରେ ବାଜିଲା କି କ’ଣ, ପିଲାଟି ଭେଁ ଭେଁ କରି ଭୂଇଁରେ ଗଡିଗଲା। ସେତିକିରେ ମାଲିକ ମନ ଶାନ୍ତ ହେଲାନି, ଜୋତାରେ ପିଲାର ପେଟକୁ ମାରିଲା ଏକ ଶକ୍ତ ଗୋଇଠା। ବିଚରା ଗଁ ଗଁ କରି ଗୁରୁଣ୍ଡି ଗୁରୁଣ୍ଡି ସେ ଯାଗାରୁ ଚାଲିଗଲା। ମାଲିକ ଠାରୁ ମାଡ ଖାଇ ଅଥାନି ଅପମାନର ବହ୍ନିରେ ଜର୍ଜରିତ ହୋଇସାରିଥିଲା। ତା ପରି ଜଣେ ଦୁର୍ବଳ ବୃଦ୍ଧ ଲୋକକୁ କିଏ ଏମିତି ନୃଶଂସ ଭାବରେ ମାରିବ, ସେ କଥା ହଜମ ଯୋଗ୍ୟ ନ ଥିଲା। ସେ ମନରେ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ନେଇ ସାରିଥିଲା ଯେ, ଆଉ ହୋଟେଲରେ କାମ କରିବ ନାହିଁ। ଆଜି ପରଠାରୁ ସେ ପଛେ ମୂଲ ଲାଗିବ, କିନ୍ତୁ ଏଇ ମାଲିକ ପାଖରେ ବେଜ୍ଜିତ୍ ହେବାକୁ ଆସିବ ନାହିଁ।

ସେତିକି ବେଳକୁ ତା ନାତୁଣୀର ନିଷ୍ପାପ ମୁହଁଟା ଆଖି ଆଗରେ ଝଲସି ଉଠିଲା। ଆଜି ତା’ର ଜନ୍ମଦିନ। ଆସିଲା ବେଳେ ସେ ଦରୋଟି କଥାରେ ଅଥାନିକୁ କହିଥିଲା-- ଜେଜେ, ଆଜି ମୋ ଜନମ ଦିନ। ଫେଲିଲା ବେଲେ ହୋତେଲ ଲୁ ମୋ ପାଇ ଲୁଟି ତଲକାଲି ଆଣିବ। ଗୋତେ ଖେଲନା ବି ଆନିବ। ମୁଁ ତା ସହ ଖେଲିବି ଦିନସାଲା। କନ ଆନିବ ତ?

ହସିହସି ଅଥାନି ନାତୁଣୀ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ରଖି କହିଲା-- ଆଣିବି ଲୋ ମାଆ, ତୁ ଯାହା କହିବୁ ସବୁ ଆଣିଦେବି। ଭଗବାନ ତୋତେ ଲମ୍ବା ଆୟୁଷ ଦିଅନ୍ତୁ। ଆଜି ସେ ନାତୁଣୀ କୁ କଥା ଦେଇଛି, ତା ପାଇଁ ଜିନିଷ ନେବାକୁ ହେବ। ବାପ ଛେଉଣ୍ଡ ପିଲାଟିର ଭାଗ୍ୟରେ ହସ ବୋଲି କିଛି ରହିଲାନି। ସେ ଶେଯରୁ ଉଠିଲା ବେଳକୁ ଅଥାନି ହୋଟେଲ ଆଗରେ ପହଞ୍ଚି ସାରିଥାଏ ଓ ଫେରିଲା ବେଳେ ନାତୁଣୀ ଶୋଇ ସାରିଥାଏ। ଦିନ ସାରା ବିଚାରୀ କାହା ସହ ଖେଳିବ ; ତା ମାଆ ଆଖିରୁ ତ ଆଜିଯାଏ ଲୁହ ଶୁଖିନି। ସ୍ତ୍ରୀ ଦିନ ତମାମ ଖଟରେ ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ପଡିରହିଥାଏ। ଘର ଭିତରେ ବସି ନଡିଆ ସଢେଇ, କୁଟା କାଠି ଓ କିଛି ଫୁଲ ଧରି ନାତୁଣୀ ଖେଳ ଚଲେଇଥାଏ। କେବେକେବେ ବାପ କଥା ମନେ ପଡିଲେ ରାହା ଛାଡି କାନ୍ଦେ। ପାଖ ଘରର ପିଲାମାନେ ଯେତେବେଳେ “ ତୋ ବାପ କୁଆଡେ ଗଲା ବୋଲି” ଛିଗୁଲାଇ ପଚାରନ୍ତି , ଝିଅଟି ଅତି ନିରୀହ ଭାବରେ କୁହେ “ବାପା ହୋତେଲ ଲେ ମଲିଗଲା”। ସେ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଖୁସି ଲାଗେ କେଜାଣି, ତାଳି ମାରି ନାଚିନାଚି କୁହନ୍ତି “ଦେଖରେ ୟା ବାପ ମରିଗଲା”। ସେ ଯାଗାରୁ କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ଝିଅଟି ଘରକୁ ଚାଲିଆସେ। ବେଶ୍ କିଛି ସମୟ ଯାଏ ଘରେ କାନ୍ଦ ବୋବାଳି ଚାଲେ। ଅଥାନି ବୁଝି ପାରେନି, ଗାଁଆର ସାନ ପିଲା ମାନଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ଏମିତି ସଇତାନୀ ବୁଦ୍ଧି ଆସେ କୁଆଡୁ? ହଁ, ଆସିବନି କ’ଣ ପାଇଁ, ଆଜିକାଲି ତ ସବୁ “ଓଳିଆରୁ ପଡି ଗଜା” କହିବ କାହାକୁ।

ଆଖି ଲୁହରେ ରାସ୍ତାଟା ଝାପସା ଦିଶିବାରୁ, ଗାମୁଛାରେ ଆଖିକୁ ଟିକେ ଭଲରେ ମଳି ସେ ରାସ୍ତା ଆଡକୁ ନଜର ପକାଇଲା । ଯାହା ହେଉ ପିଲାଟା ପାଣି ଟୋପେ ଦେଲା, ନୋହିଲେ ଜୀବନ ଛାଡି ଯାଇ ଥାଆନ୍ତା। ଦୂରରୁ ଚାରି ଚକିଆ ଗାଡିଟେ ଆସୁଛି ବୋଧେ। ହାତ ଟେକି ସେ ପଟିଟାକୁ ଉପରକୁ ଉଠାଇ ଧରିଲା। ତା ପାଖରେ ଗାଡିଟି ଆସି ରହିଲା ଓ କାଚ ତଳକୁ ଖସିଲା-- ଗାଡିରେ ସ୍ଵାମୀ, ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ଗୋଟେ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷର କୁନି ଝିଅ।

– କଣ ମଉସା, ହୋଟେଲରେ ଖାଇବା ଅଛି ତ?

- - ହଁ ବାବୁ ସବୁ ଅଛି। ଆମିଷ, ନିରାମିଷ, ଭାତ, ରୁଟି ଯାହା ଖୋଜିବେ ସବୁ ମିଳିବ। ଆଜି କଙ୍କଡା ତରକାରୀ ତିଆରି କରାଯାଇଛି। ସପ୍ତାହରେ ଥରେ ହୁଏ, ଚିଲିକା କଙ୍କଡା ଆଜ୍ଞା, ଥରେ ଖାଇଲେ ପାଟିରୁ ଛାଡିବନି। ତା ସାଙ୍ଗକୁ ପିନିରି, ଛତୁ, ମଞ୍ଚୁରିୟାନ ବି ଅଛି, ଆଉ ଆମ ସାନ ମାମା ପାଇଁ ଆଇସକ୍ରିମ୍, ଚକୋଲେଟ୍ ।

ଅଥାନିର କଥାରେ ଭରି ରହିଥିଲା ଆତ୍ମୀୟତା। ଦୟନୀୟ ଅବସ୍ଥା ପାଇଁ ହେଉ ବା ଅଥାନିର ବାକଚାତୁରୀ ପାଇଁ ହେଉ, ଗାଡିର ମୁହଁ ହୋଟେଲ ଆଡକୁ ବୁଲିଲା। ସେ ଶାନ୍ତିରେ ନିଶ୍ଵାସ ମାରିଲା।

ସେ ଗାଡି ପଛକୁ ଆଉ ତିନିଟି ଗାଡି ହୋଟେଲ ଆଡକୁ ମୁହାଁଇଲା। ଯୋଗକୁ ତିନିଟି ଗାଡିରେ ପାଖା ପାଖି ପନ୍ଦର ଲୋକ ବସିଥିଲେ।

– – ଯାହା ହେଉ ଭଗବାନ ବଞ୍ଚେଇ ଦେଲେ। ଥିଲାବାଲା ଲୋକ ପରି ଲାଗୁଛନ୍ତି। କିଛି ଭଲ ଜିନିଷ ଖାଇବେ ନିହାତି, ବେଶ୍ ଭଲ ବିକ୍ରୀ ହେବ ହୋଟେଲର ମନେ ମନେ କହିଲା ଅଥାନି।

ସଫଳତା ଠାରୁ ବଡ ଔଷଧ ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ। ତାହା ଏପରି ଏକ ଔଷଧ, ଯାହା ଦୁଃଖ, ଶୋକ, କଷ୍ଟ ସବୁକୁ ନିମିଷକରେ ଦୂରେଇ ଦିଏ। ସେହି ନ୍ୟାୟରେ, ଅଥାନି ମନରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ବେଦନା ଦୂରେଇ ଯାଇଥିଲା। ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଅଗ୍ନି ବର୍ଷା, ଅଥାନିର ଆତ୍ମବିଶ୍ଵାସ ଆଗରେ ନିଷ୍ପ୍ରଭ ହୋଇପଡୁଥିଲା। ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଲଢେଇ କରି ଜିତିବାର ପ୍ରଣ କରିଥିବା ଅଥାନି ଏକକ ଯୋଦ୍ଧା ଭାବରେ ଅଖିଆ, ଅପିଆ ଲଢି ଚାଲିଥିଲା। ସେଦିନ ଖରାବେଳେ ସେ କିଛି ଖାଇବା ପାଇଁ ଆଣି ନ ଥିଲା। ନହେଲେ ସବୁ ଦିନ ଜରିରେ କିଛି ମୁଢି ବା ଚୂଡା ଭଜା ଆଣି ଦି’ହିପହର ଖାଇବାଟା ଚଳାଇ ନିଏ।

ହୋଟେଲରୁ ବାହାରି ରାସ୍ତା ଉପରକୁ ଚଢିବା ପୂର୍ବରୁ ଗାଡିଟି ପୁଣି ତା ପାଖରେ ଆସି ରହିଲା। କବାଟ ଖୋଲି ସେ କୁନି ଝିଅଟି ଅଥାନି ହାତକୁ ଖାଦ୍ୟ ପୁଡିଆ ଓ ଗୋଟେ ଚକୋଲେଟ୍ ବଢେଇ ଦେଲା। ନାରୀ ଜଣକ କହିଲେ-- ଖରାପ ଭାବିବନି ମଉସା, ଏ ପୁଡିଆରେ କିଛି ଖାଦ୍ୟ ଅଛି, ଯାହା ଆମେ ଅଇଁଠା କରିନୁ। ଆମେ ବହୁତ ଦୂର ବାଟ ଯିବୁ। ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ଖରାପ ହୋଇ ଯାଇପାରେ। ତୁମେ ଖାଇ ନେବ। ଏତେ ଭଲ ଖାଇବା ଯାଗାର ଠିକଣାଟେ ଦେବାରୁ ବହୁତ ଧନ୍ୟବାଦ। ଗାଡିରେ ବସିଥିବା ପୁରୁଷ ଲୋକଟି ଅଥାନି ହାତକୁ ଶହେ ଟଙ୍କା ନୋଟ ଖଣ୍ଡେ ବଢେଇ ଦେଇ କହିଲେ-- ପୁଣି କେବେ ଆସିଲେ ଦେଖାହେବ। ଅଥାନି ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେବା ଭଙ୍ଗୀରେ କୁନି ଝିଅଟିର ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ରଖି କହିଲା-- ଭଗବାନ, ଆପଣ ମାନଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ କରନ୍ତୁ।

ଗାଡିଟି ଧୂଳି ଉଡେଇ ଚାଲିଗଲା। ଅଥାନିର ଦୁଇ ହାତକୃ ତଜ୍ଞତାରେ ଯୋଡି ହୋଇଗଲା ଓ ସେଇ ଯୋଡା ହାତ ଆକାଶକୁ ଟେକି କହିଲା-- ଧନ୍ୟ ତୁମ ଲୀଳା ପ୍ରଭୋ, ଧନ୍ୟ ତୁମ କୃପା। ମୋ ନାତୁଣୀ ପାଇଁ କେମିତି ଜିନିଷ ଯୋଗାଡ କରିବି ଭାବିଲା ବେଳକୁ ମୋ ହାତରେ ସବୁ ଧରାଇ ଦେଇ ଚାଲିଗଲ।

ପଛରେ କାହାର ପାଦ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ବୁଲି ଚାହିଁଲା ବେଳକୁ, ମାଲିକ ହାତରେ ରୁଲ୍ ବାଡି ଧରି ଛିଡା ହୋଇଛି। ଅଥାନି ମୁହଁରୁ କଥା ବାହାରିବା ଆଗରୁ ସେ ବାଡିଟିରେ ଅତି ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଭାବରେ ମାଡ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା।

– ଏଇ ଲୀଳା ଚଲେଇଛୁ ରାସ୍ତାରେ ଛିଡା ହୋଇ। ତୁ ଏତେ ବଡ ହାକିମ ଯେ ଆମ ହୋଟେଲର ଖାଇବା ତୋ ଘରକୁ ପାର୍ଶଲ ହୋଇଯିବ। କାଢ୍ ସେ ଶହେ ଟଙ୍କିଆ ନୋଟ୍। ଗ୍ରାହକ ଆମକୁ ପଇସା ଦେଲା ବେଳେ ରିହାତି କର ବୋଲି କଳି ଲାଗିବେ, କିନ୍ତୁ ତୁମ ମାନଙ୍କ ହାତକୁ ନୋଟ୍ ବଢେଇ ଦେଇ ଚାଲିଯିବେ। ମୁଁ ହୋଟେଲ ଖୋଲିଛି ନା ଭିକାରୀଖାନା?

- - ମୋତେ ବିଶ୍ଵାସ କର ବାବୁ, ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କିଛି ମାଗିନି। ସେମାନେ ନିଜ ଆଡୁ ଦେଲେ। ଆଜି ମୋ ନାତୁଣୀର ଜନ୍ମ ଦିନ। ତାକୁ ଏତିକି ଜିନିଷ ଦେଲେ ସେ ବହୁତ୍ ଖୁସି ହେବ। କହିଲା ବେଳକୁ ଛାତିରେ କୋଟି ନିଧି ପାଇଲା ପରି ସେ ଖାଦ୍ୟ ପୁଡିଆ, ଚକୋଲେଟ୍ ଓ ନୋଟକୁ ଜାବୁଡି ଧରିଥିଲା ଅଥାନି।

ମାଡ ଖାଇ ମୁଣ୍ଡ ଓ କାନ ପାଖରୁ ରକ୍ତ ଧାର ବୋହି ଚାଲିଥିଲା। ପେଟରେ ବାଜିଥିବା ଗୋଇଠା ଯୋଗୁଁ ଭିତରଟା ଛିଣ୍ଡିଗଲା ପରି ଲାଗୁଥିଲା। ତା ଛାତିରେ ମାଲିକ ଧକ୍କା ମାରିବାରୁ ସେ ତଳେ ପଡିଗଲା। ଖାଦ୍ୟ ପୁଡିଆଟା ଚିରି ବିଛାଡି ହୋଇ ପଡିଲା ରାସ୍ତା ଉପରେ। ସେତିକିରେ ମାଲିକର ମନ ମାନିଲାନି ଯେ ଖାଦ୍ୟ ଉପରେ ବାଲି ପକେଇଦେଲା। ପୈଶାଚିକ ହସ ହସି କହିଲା-- ନେ ତୋ ନାତୁଣୀ କୁ ଦେବୁ। ଏମାନେ ପୁଣି ଜନ୍ମ ଦିନ ପାଳିବେ!!!!,ତୋ ମୁହଁ କୁ ଲାଜ ନାହିଁ ଯାହା। କାଲିଠୁ ଯହି ହୋଟେଲ ମୁହଁ ମାଡିବୁ ମାରି ଜଙ୍ଗଲରେ ଫିଙ୍ଗିଦେବି। ଚୋର କୋଉଠିକାର।

ଅଥାନି ମୁହଁରୁ କଥା ବାହାରୁ ନ ଥିଲା। ମନ ଭିତରର କୋହ ଏତେ ବଢି ଯାଇଥିଲା ଯେ କଣ୍ଠ ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧ ହୋଇ ଆସୁଥିଲା। ଦିନ ସାରା ପରିଶ୍ରମ କରି ଏମିତି ପାଉଣା ମିଳିବ ବୋଲି ସେ ସ୍ଵପ୍ନରେ ସୁଦ୍ଧା ଭାବି ନ ଥିଲା। ମାଲିକ, ତା ହାତରୁ ଶହେ ଟଙ୍କିଆ ନୋଟ୍ ଓ ଚକୋଲେଟଟି ଛଡାଇନେଲା , ସେଦିନର ଦରମା ମଧ୍ୟ ଦେଲାନି। ସାଇକେଲ ଦୋକାନ ସାମନାରେ ଛିଡା ହୋଇ ଟଙ୍କା ଗଣୁଥିଲା ଅଥାନି। ସମୁଦାୟ ଦୁଇଶହ ପଚାଶ ଟଙ୍କା। ପୁରୁଣା ସାଇକେଲର ବିକ୍ରି ଦରଟା କିଛି ମନ୍ଦ ନୁହଁ। ଦୋକାନରୁ ନାତୁଣୀ ପାଇଁ ରୁଟି, ତରକାରୀ ଓ ମିଠା କିଣିଲା। ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦରିଆ କଣ୍ଢେଇ ଓ ପେଁ କାଳୀ ସହ ନୀଳ ରଙ୍ଗର ଡ୍ରେସ୍ ବି ଆଣିଲା।

ଚାଲିବା ପାଇଁ ଦେହରେ ବଳ ନାହିଁ। ମୁଣ୍ଡ ଘୁରାଇବା ସହ, ଛାତି ଭିତରଟା ମନ୍ଥିଦେଲା ପରି ଲାଗୁଛି। ପେଟ ଭିତରର ବେଦନା ସମ୍ଭାଳି ହେଉନି, ବୋଧେ ମାଲିକର ଗୋଇଠା ବାଜିବା ଫଳରେ ପେଟ ଭିତରେ କ୍ଷତ ହୋଇଯାଇଛି। ନୋହିଲେ, କିଛି ନ ଖାଇ ମଧ୍ୟ ଏମିତି ରକ୍ତ ବାନ୍ତି ହେଉଛି କଣ ପାଇଁ ? ଦେହ ସାରା ରକ୍ତଧାର ବୋହି ଚାଲିଛି। ବଡ କଷ୍ଟରେ ପାଦ ଘୋଷାରି ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ନାତୁଣୀ ଦୁଆର ପାଖରେ ବସି ତାକୁ ଜଗିଛି।

– ଜେଜେ, ମୋ ଜିନିଛ ଆନିଲ କି ନାଇ କୁହ।

– ହଁ ରେ ମାଆ, ତୋ ପାଇଁ ସବୁ ଆଣିଛି। ଆଜି ମୋ ସୁନା ରୁଟି, ତରକାରୀ ଖାଇବ। ନୂଆ ଜାମା ପିନ୍ଧିବ, କଣ୍ଢେଇ ଖେଳିବ।

ଝିଅଟିର ଆଖିରେ ଖେଳିଗଲା ଖୁସିର ଝଲକ। କୁନି ହାତରେ ଜିନିଷ ସବୁ ଧରି ଘର ଭିତରକୁ ମନ ଖୁସିରେ ଦଉଡି ଗଲା। ଦିନ ସାରାର ପ୍ରଣାନ୍ତକ ପୀଡା ଓ ବେଦନାରେ ଅତିଷ୍ଠ କ୍ଷତବିକ୍ଷତ ଅଥାନି ଆଖି ଆଗରେ ଅନ୍ଧକାର ଛାଇଗଲା। ପାଟି କରି କାହାକୁ ଡାକିବା ପୂର୍ବରୁ ଘର ବାରଣ୍ଡାରେ ବେକମୋଡି କଚାଡି ହୋଇପଡିଲା। ମୁଣ୍ଡ, ହାତରୁ ଝରୁଥିବା ରକ୍ତ ମାଟି ଉପରେ ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଲା ବେଳକୁ ଘର ଭିତରୁ ଆର୍ତ୍ତନାଦ ଶୁଭୁଥିଲା--- ଶେଷରେ ତୁମେ ବି ଆମକୁ ଅନାଥ କରି ଚାଲିଗଲ??

*********


Rate this content
Log in

Similar oriya story from Classics