ଏଇ ତ

ଏଇ ତ

ଅସ୍ତ ଯିବ ଅନ୍ଧାର !

ମୁଠାଏ ଆଶାରେ

ଖୋଲିଯିବ

ନିସଙ୍ଗ କାରାଗାର ।

ଦିଗବଳୟ ସେପାଖରେ

ବିଞ୍ଚୁଥିବ କେହି

ରକ୍ତିମ ଅବିର

ବୋଳୁଥିବ କେହି

ଘାସରେ କାକର

କାକଳିର କଣ୍ଠରେ ଭରୁଥିବ କେହି

ମିଠା ସ୍ଵର

ମହକୁଥିବ ଦଶ ଦିଗ

ଫୁଟୁଥିବ ବଉଳ

ଆଉ ତମେ..... ?

ତମେ ସେତେବେଳେ

ଗୁମ୍ ମାରି ବସିଥିବ ହାତରେ ମେନ୍ଥୋପ୍ଲସ ଧରି

ତୁମ ଆଖିରେ

ମୋ ବେଖିଆଲି ହସ ଯାଉଥିବ ପହଁରି

ସମାଜ ଓ ପରିବାର ପାଇଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରୁ କରୁ

ମେସପଟାମିଆ ମନଟା ତମର ସାରିଥିବ ମରି ।

ଏଇ ତ

ଦୁଃଖର ନୀଳ ରଙ୍ଗ ଜୁଆର !

ଅମାନିଆ ହେଇ ବହିଯାଏ

ଓଦା କରେ

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ସବୁ ଶୁଖିଲା ପତର ।

ତମେ ଯେତେବେଳେ

ରିଂ କରିବାକୁ ମୋତେ ଫୋନ୍ ଧରୁଥିବ

ସାହସ ଅଣ୍ଟେଇ ପାରୁନଥିବ

ଭାବୁଥିବ, କେମିତି ପାରି ହେବି

ପ୍ରେମର ନଈ !!!