ବସନ୍ତ-ଅଭିସାର

ରୋମାଣ୍ଟିକ କବି ମାୟାଧର ମାନସିଂହ

ବସନ୍ତ ଆସିଛି ପ୍ରିୟେ,ପର୍ଣ୍ଣାଞ୍ଚଳ ଟାଣି

ମଞ୍ଜୁଳ କୋକିଳ-କଣ୍ଠେ ଫିଟାଇ ତା ବାଣୀ,

ଅଙ୍ଗେ ଭରି ପୁଷ୍ପଭାର, ସର୍ବାଙ୍ଗେ ସୁରଭି

ଡାକୁଛି କୁଟୀରାଙ୍ଗନେ- 'ଉଠ ଉଠ କବି,

ଭୋଗକର ବାର୍ଷିକ ଏ ମୋର ଅଭିସାର

ଭୁଲିଯାଅ ଦୁଃଖ ଶୋକ ।' ମୁଗ୍ଧ ନମସ୍କାର

କଲି ମୁଁ ଅତିଥି-ବରେ ; ତା'ପରେ ଭାଷିଲି

ମଳୟର କାନେ କାନେ -' ବନ୍ଧୁ ସାଥେ ମିଳି

ଆଜକ ରଜନୀ ଏହି ଆମ୍ର କୁଞ୍ଜତଳେ

ଯାପିବ କି ବନ୍ଧୁ ମୋର ? ମୁଗ୍ଧ କୁତୁହଳେ

ଦେଖିବ ସଲଜ୍ଜ ଲୀଳା ସୁନ୍ଦରୀ ପ୍ରିୟାର,

ସାର୍ଥକ ହୋଇବ ଶ୍ରମ ।' ମଳୟ ସ୍ୱୀକାର

ମର୍ମର ରଚିଲା ଧୀରେ ଆମ୍ରକୁଞ୍ଜ ପରେ

ବସନ୍ତ ଧଇଲା ବୀଣା କୋକିଳ-କଣ୍ଠରେ ।

ସମାପ୍ତ