प्रपोज डे

काय दिवस होते ते

उनाड पोरं

गुलाब घेऊन फिरत होती

धाडस दाखवत

उगाचच मिरवत होती

पण आतल्या आत

चांगलीच गर्भगळीत होत होती

अक्कल शिकवत

भाव ही खात होती

आता मागे वळून पाहताना

भय काय होते ते आठवते

अजून ही ते भय

शाबूत आहे हे जाणवते

पूर्वी गल्लीतून जाताना

पाय लटपटायचे

लांबून दिसली तरी बरे वाटायचे

आणि नजर चुकवूनच

दर्शन घेणे व्हायचे

हवी हवी वाटणारी ती

नजरा नजर आणि उडती भेट

बरच काही सांगून जायची

वेगळंच नात घट्ट व्हायचं

तिला समजायचं ,मला समजायचं

आणि हवेवरच स्वार होऊन

परत फिरायचं...

कसलं डोंबलाच प्रेम

आत्ता वाटतं

पण त्या प्रेमान

सार विश्व व्यापलं

इतकं मात्र खरं

जे काही जीवन फुललं

बहरल ते फक्त आणि फक्त

त्या एकाच प्रेमान

त्या प्रेम बंधनांन...!

कोणीतरी आपलं आहे

ही भावनाच जीवन जगण्यास

पुरेशी असते..

खरचं प्रत्येकांन

एकदातरी प्रेम करावं

जन्मभर पुरतं

जन्म सार्थकी लागतो....!