ଅପାଶୋରା ପଶରା

ଦୟା ଗାଲିଚାରେ ଯଦି ଥରେ କାହାର

ଛବି ଆଙ୍କି ହୋଇ ଯାଏ ତାହା ବିଲୁପ୍ତ ହେବା ଏତେ ସହଜ ନୁହେଁ । ସମାଜର

କୁସଂସ୍କାର ଦୂର କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟିତ ଥିବା

ନାରୀ ପ୍ରତିଭା ରାୟଙ୍କ ଉପନ୍ୟାସ 

"ଯାଜ୍ଞସେନୀ " ମୋର ପ୍ରେରଣା ଦାୟକ

ସାଜିଛି । ମୋ ଗାଁ ସରୋଜିନୀ "ଯାଜ୍ଞସେନୀ " ସଦୃଶ ସଂଘର୍ଷର ତତଲା

ବାଲିରେ ଅତିକ୍ରମ କରି ଏକ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ 

ପାଲଟିଛି । ନାରୀ ଯେ କ'ଣ କରି ପାରେ

କେତେ ବା ସହି ପାରେ ଲେଖନୀ ମୁନରୁ

ନିଃସୃତ ହେବା କଷ୍ଟ ସାଧ୍ୟ । ତେଣୁ 

ସରୋଜିନୀ ସାଧାରଣ ସେବିକା ହେଲେ

ମଧ୍ୟ ନିଷ୍ଠାପର ଭାବେ ସମାଜର ମଙ୍ଗଳ

କାର୍ଯ୍ୟରେ ଯୋଗ ଦେଇ ଏକ ଉଦାହରଣ

ପାଲଟିଛି ।

ନିଶାସକ୍ତ ସ୍ଵାମୀର ଅତ୍ୟାଚାର ସହ୍ୟ କରି

କେବେ ହାରି ଯାଇନି କି ମରିବା ପାଇଁ

ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇ ନାହିଁ । ନାରୀ ପ୍ରତି ଅନ୍ୟାୟ

ଅତ୍ୟାଚାର କିପରି ଲୋପ ପାଇ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ ହେବ ,ଏହା ହିଁ ସରୋଜିନୀ ର

ଆପ୍ରାଣ ଚେଷ୍ଟା ।

ଯାଜ୍ଞସେନୀ ରୂପକ ଧୈର୍ଯ୍ୟଶୀଳା 

କର୍ତ୍ତବ୍ୟପରାୟଣା ନାରୀ ଏବେ ପଲ୍ଲୀ

ପୁରେ ଅଙ୍କୁରିତ ହେଉଛି ଆଉ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ହେଉ , " ଯାଜ୍ଞସେନୀ ଚରିତ୍ରକୁ

 ଚରିତାର୍ଥ କରିବାକୁ ମୋର କାହାଣୀର ସ୍ମୃତି ଝୁଲଣାରେ ସରୋଜିନୀ 

ସଙ୍କଳ୍ପ ବଦ୍ଧ ,ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କ ମୂଲ୍ୟ ବୁଝି

ଚିହ୍ନଟ କରି ପାରିଲେ କଳି ଯୁଗ କପଟି

ଭଦ୍ରମୁଖା ମାନଗୋବିନ୍ଦ ଧରାଶାୟୀ ହେବା

ଦ୍ଵାରା ଏ ଜଗତର ନୂତନ ରକ୍ତ ରଞ୍ଜିତ

ମହାଭାରତର ଦ୍ଵାର ଚିର କାଳ ପାଇଁ

ବନ୍ଦ ହୋଇ ଯିବ ।

 ଯାଜ୍ଞସେନୀର ମୂଳ ଲକ୍ଷ୍ୟ

 " ଶାନ୍ତି ,ଧର୍ମ ହେଉ ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରାଣର କେନ୍ଦ୍ରବିନ୍ଦୁ " ।