ଯଉବନ

ଫୁଲ ପରି ଫୁଟି ବାସ ଚହଟାଏ

ଜୀବନରେ ଯଉବନ

ରଙ୍ଗର ମୁରୁଜ ଆଶା ଅକେହୁତ

ବୁଣେ ଅନେକ ଉନ୍ମାଦ ।

ଖଜୁରୀ ରସ ସେ ଥିଲେ ଅନ୍ଧାରରେ

ସ୍ବଚ୍ଛ ମଧୁର ପାନୀୟ

ଖରା ବାଜି ନିଶା ଗଲେ ଥରେ ଲାଗି

ବାସିରେ ମାତାଲ୍ ଭୟ ।

କାମନାର ନିଆଁ ଜାଳେ ଯଉବନ

ଲାଗେ କଳଙ୍କର ଚିହ୍ନ

ବାସିଫୁଲ ଅବା ପାଲଟେ ଅଙ୍ଗାର

ଶରୀର ମନ ଓ ପ୍ରାଣ ।

ଦେହେ ଅଛି ଦାହ ଦାହ ଥିଲେ ମୋହ

ମୋହରେ ବନ୍ଧା ତ ମନ

ଯଉବନ ପାଇଁ ହେଉ ଅମାନିଆ

କାହିଁକି ରେ ବାଇମନ ।

ଯଉବନ ରଙ୍ଗ କଲେ ଆକର୍ଷିତ

ରହେ ନାହିଁ ଚିରଦିନ

ଚିର ଯଉବନ କରିଲେ ଦର୍ଶନ

ଜୀବନ ହୋଇବ ଧନ୍ୟ ।