ମୋହିନୀ କନ୍ୟା ନୁହେଁ ତ ମୁଁ

ବକ୍ଷ ନିଗାଡି ଅମୃତ ଢାଳୁ ଢାଳୁ ସେ ,

କେହି ଜଣେ ଡାକ ଦେଲା ପରି ମନେ ପଡିଗଲା ତା'ର !

ରାହୁ - କେତୁ ଉପାଖ୍ୟାନ ,

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବଙ୍କ "ରେ ଦାନବ" ର ହୁଙ୍କାର ,

ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବଙ୍କ ତତ୍ ସହ ପାଳି ଦେବାର କଥା ।

ତତ୍ ସହ ଦେବୀ ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ ମୋହିନୀଙ୍କ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ।

ସବୁ ଯେମିତି ବିଧି ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଥିଲା !

ହଠାତ୍ ଦେବୀ ମୋହିନୀଙ୍କ ସ୍ଵର୍ଗାବତରଣ ,

ଆଉ ଏକା ପଲକେ ହେବା ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ।

ବିଧି ନିଅନ୍ତା ବୋଧେ ଷଠୀକଳାର ପାଠ ପଢଉ ପଢଉ ,

ସେ ଯୁଗରେ ଗୋଟେ ଡାକ ଦେଲେ -

" ନାରୀ ନୁହେଁ ଉପଭୋଗ୍ୟା " ,

ସେ ସଦା ସର୍ବଦା ପୂଜ୍ୟା ଓ ବନ୍ଦନୀୟା ।

ଆଉ ତା ରୂପ ସୈ।ଷ୍ଠବ ଖାଲି ମିଛ ମୋହ ଆଉ ପୁଳାଏ ଅଦ୍ଭୁତ ମାୟା !

ଯେଉଁ ମାୟା କବଳରେ ସେ ସମୟେ ଦେବତା - ଦାନବ !

ଏ ଯୁଗରେ ହତଭାଗ୍ୟ ମାନବ ସମାଜ ,

ଦୈତ୍ୟ କୁଳର ଅବିନାଶ ନିମନ୍ତେ ଈଶ୍ଵର ବାଢିଲେ ପ୍ରସ୍ତାବ -

" ଶୋଷି ନିଅ ଏକାଥରେ ଅମୃତର ଭାଣ୍ଡ -

ନିଶ୍ଚେ ମୃତ୍ୟୁ ତବ ହେବ ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡିତ " !

ସେ ବେଳେ ପରାକ୍ରମୀ ମୋହିନୀ କନ୍ୟାର ରୂପ ଡାକ ଦେଲା ,

ଆସ ପିଇନିଅ ଅତ୍ର , ଗତର , ସର୍ବତ୍ର ,

ରୂପର ଫରୁଆରେ କାମନାର ମାଦକତା ,

ଶୋଷି ନିଅ ଏକାଥରେ ,

ସେଇଠୁ ଆରମ୍ଭ କଳି ଦେବତା ଦାନବ ମଧ୍ୟରେ ।

ଏବେଳେ ପୁତ୍ର ଆଉ ନୁହେଁ ଭୁଲ୍ କରିବାର ,

ଶୋଷି ନିଅ ଏ ଅମୃତ ମୋ ବକ୍ଷୁ ନିସ୍ରୃତ !

କଥାଦିଅ ଆଉ ଦାନବ ହେବାର ନାହିଁ , ନୁହେଁ ବି ଦେବତା !

ମୁଁ ହେବି ମାନବ କୁଳର ।

ନହେଲେ ଯାଅ ମରି କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ !

ଏ ଭଳି ଶତ ପୁତ୍ର ଜନ୍ମି କି ଲାଭ ମିଳିବ ?

ତା ' ଠୁ ଭଲ ମୁଁ ବନ୍ଧାତ୍ଵକୁ କରିବି ଆଦର !

                 ୦-୦-୦