ଯଉବନ ଥରେ ଗଲେ ଆସେନା

ଭୂମିବକ୍ଷେ ପାଦଥାପେ କେତେ ସ୍ବପ୍ନ ନେଇ

ମନେ ଉନ୍ମାଦନା ହୃଦ ଆତ୍ମଲଗ୍ନା ହୁଏ

ବଦଳେ ଅସ୍ତିତ୍ବର ପରିଭାଷା ମନସତ୍ତ୍ୱ ଭାଷା

ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ମନଲୋଭା ଆକର୍ଷଣ ।

ସେ ଲାଜେ ଲାଜେ ବୟସର ସିଡିଚଢ଼ି

ଯୌବନର ସାଜ ପିନ୍ଧେ ସତେ

ଥରେ ଗଲେ ଆସିବନି ଆଉ ଫେରି

ମନେ ମନେ ଗୁଣି ହୁକେତେ ।

ତାରୁଣ୍ୟ... ତରଳ ତନୁ ଲତା

କାଳବଳେ ସଲ୍ଲଜରେ ଝାଉଁଳେ

ମୁଗ୍ଧ ମଧୁର ମୃଦୁ ହାସ୍ୟ ସତେ

ମନଜିଣେ ମୁଖଚାତୁରୀରେ ।

ମଧୁର ବସନ୍ତ ଋତୁ ପ୍ରବେଶି

କୋଇଲିର ଟାଣ କର୍ଣ୍ଣେ ଗୁଞ୍ଜେ

କାନନେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ମଲ୍ଲୀ, ମାଧବୀ,

ମକରନ୍ଦ କବରୀରେ ସଧିରରେ ସଜେ ।

ମାଦକିତ ଯଉବନ ନିଜକୁ

ମତ୍ତକାଶିନୀ ଭାବି ଅନୁଭବୀଯାଏ

ସବୁକିଛି କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ଋତୁ ଆସେ ଋତୁ ଯାଏଁ

ସମୟ ସୁଅରେ ସେ ଭାସେ

ଅତିକ୍ରମିତ ଝରଣା ଜଳ ନଦୀ ଦେଇ

ସାଗରରେ ମିଶେ ।

ଥରେ ଗଲେ ଆସିବନି ଆଉ ଫେରି ଜାଣେ

ବୟସ ଯେ ରୁଗ୍ଣ ହୁଏ ଆୟୁଷ ହେଉଛି କ୍ଷୀଣ

ସ୍ଥିରତାର ରହଣି ଯେ ସ୍ୱଳ୍ପ

ସତରେ କି ଯୌବନ ଫେରିବ ପୁଣ

ଆହ୍ଲାଦିତ ମନ ନେଇ ଉନ୍ମାଦିତ ପ୍ରାଣ ।

ପଛକୁ କେବେ ନ ଫେରେ ଏ ଯଉବନ

ମୁଠାରୁ ବାଲି ସରେ ଧୀରେ ଧୀରେ

ପଣକରି ସମୟର ମୂଲ୍ୟ ଯେ ବୁଝିବ

ଯଉବନ ହେବ ସ୍ୱର୍ଗ ତାର ।