ଯନ୍ତ୍ରଣା

କଲମ ମୂନଟା ମୋର ହେଉଅଛି ଖଲବଲ

 କହୁଛି ସେ ଗାରେଇବ ଗୀତ ଓ କବିତା , 

  ମାନୁନାହିଁ ବୋଲ ଜମା ନିରବ ସେ ରହୁନାହିଁ      

କହୁଛି ସେ ଡଗଡଗ ତା କଥା ବ୍ୟଥା ।

ନିଦ ନାହିଁ ମୋ ଆଖିରେ ଦିଶୁନାହିଁ ଥଳକୂଳ

ଦୁନିଆଟା ଶୂନଶାନ ନିଶ୍ଚଳ ନିରବ,

ଭାସିଯାଏ ଆକାଶରେ କଳାଧଳା ମେଘମାଳା

ବୁଝେନା ସେ ସୁଖ ଦୁଃଖ ଭାବ ଓ ଅଭାବ ।

ଝରୁ ନାହିଁ ନିର୍ଝରଣୀ ଆଗପରି କୁଳୁକୁଳୁ

ଦିଶୁନାହିଁ କୋଇଲି କି ହଳଦୀବସନ୍ତ,

ହଜିଲେଣି ଋତୁଚକ୍ର ପୋକ ମାଛି ଭଣଭଣ

ପାହାଡ଼ରେ ଡହଡହ ନିଆଁ ବି ଜ୍ୱଳନ୍ତ ।

ମରିଯାଏ ମାନବତା ଲୋଭ ମୋହ କଷଣରେ

ପାରେ ନାହିଁ ବୁଝି ସିଏ ଜୀବନ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ,

ଆବୋରିଛି ସୁଖ ମଣି ମିଛ ମାୟା ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ

ପାଳୁ ନାହିଁ ସତ୍ୟ ଶାନ୍ତି ଅହିଂସାର ବ୍ରତ ।

ଲିଭିଯାଏ ମନତଳେ କ୍ଷୀଣପ୍ରଭ ଆଲୋକ ବର୍ତ୍ତିକା

ଘୋଟିଆସେ ଅନ୍ଧକାର ସ୍ୱ।ର୍ଥ ଅହଙ୍କାର,

ମାନୁନାହିଁ ଏ ମଣିଷ ବୟୋବୃଦ୍ଧ ଗୁରୁ ଗରୀୟାନ

ଦେବତା ଲଜ୍ଜିତ ଏଠି ବଳୀୟାନ ପ୍ରବୃତ୍ତି ଅସୁର ।

ରହୁ ନାହିଁ ତାଳମେଳ କହୁଥିବା କଥା ଆଉ କାମେ

ସୁଖ ଶାନ୍ତି ସାତ ସ୍ୱପ୍ନ କୁଣ୍ଠିତ ଜୀବନ,

ଜର୍ଜରିତ ମହାପ୍ରାଣୀ ଏ ମଣିଷ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଅହରହ

ପରିବାର ଘର ନୁହେଁ ବୈକୁଣ୍ଠ ସମାନ ।

ଘୁଞ୍ଚିଯାଉ ବାଧାବିଘ୍ନ ଯେତେ ସବୁ ପ୍ରତିବନ୍ଧ

କଳାଛାଇ ଅହମିକା ମ୍ଳେଚ୍ଛ ଆବର୍ଜନା,

ପୂର୍ବାକାଶେ ପ୍ରତିଭାତ ହୋଇଉଠୁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣାଭ ସିନ୍ଦୂରା

ନବବର୍ଷ ସୁପ୍ରଭାତେ ମଙ୍ଗଳ କାମନା ।