ଯେବେ ମୁଁ ଛୋଟ ଥିଲି

ମୋ କଥାକୁ ମୁଁ  ଭାବିଲା ବେଳକୁ

ଲାଗୁଛି ସରମ ମୋତେ

ଲେଖିବା ପାଇଁକି ହାତ ଚଳୁ ନାହିଁ

ସତେ ଦୁଷ୍ଟ ଥିଲି କେତେ ।

ସକାଳୁ ବିଛଣା ଛାଡ଼ିବା ପାଇଁକି

ବୋଉ ଛାଡ଼ୁ ଥିଲା ରଡ଼ି 

ପିଉସୀ ଜେଜେମା ସରାଗରେ ଆସି

କୋଳରେ ଧରନ୍ତି ଭିଡ଼ି ।

ଦିନ ସାତଟାରେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗି ଗଲେ

ଦୁଷ୍ଟାମୀ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ

କେତେ ଦୁଷ୍ଟ ପିଲା ଏକତ୍ର ହୋଇଣ

ତହିଁରେ ରାଜନ ଥାଏ ।

ପୁଷ୍କରିଣୀ ଜଳ କରି ସାତ ତଳ

ନିତି ମୋର ସିଙ୍ଗାବୁଡା 

ସାତ ଦିନେ ଥରେ କତରା ଧରେ ମୁଁ

ବାପାଙ୍କଠୁ ଖାଏ ତଡ଼ା ।

ପାଠ ଘରେ ମୋର  ବଡ଼ ବଡ଼ ଆଳୁ

ଶୁନ ସବୁଥିରେ ଆସେ

ସ୍କୁଲ ନଯିବା ବାହାନା କରେ ମୁଁ

ଜ୍ୱର ବୋଲି କାନ୍ଦି ବସେ ।

ଆମ୍ବ ଜାମ୍ବୁ ଚୋରି ବୋହୁ ଲୁଚୁକାଳି

କେତେ ଥଟ୍ଟା ଉପହାସ 

ପୁଆ ବାଡି କିବା ଡାଳ ମାଙ୍କୁଡରେ

ଗପ ପେଡ଼ି ପୁଣି ହସ ।

ବେଳ ବୁଡି ଗଲେ ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଆସେ

ଆଖିରେ ଆଖିଏ ନିଦ

କସିବା ପାଇଁକି କଠିନ ଗଣିତ

ମୁହିଁ କି କରିବି ଭେଦ ?

ବାରମ୍ବାର ଯାଇ ଲଣ୍ଠନ ଉପରେ

ମଥା ହେଉ ଥାଏ ପିଟି 

ଖାଇବା ପାଇଁକି କେବେ ଉଠି ବସେ

ପୁଣି କେବେ ଛାଟି ପିଟି ।

ଯେତେ ମାଡ ଖାଏ ଯେତେ ଗାଳି ଶୁଣେ

ସୁଧାର ନଆସେ ମୋର

ଦିନେ ହଷ୍ଟେଲରେ ଛାଡି ଦେଲେ ବାପା

ଡେଇଁଲି ପାଚେରୀ ତାର ।

ଭୋରୁ ଭୋରୁ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲି

ଧୀରେ ଡାକେ ବୋଉ ବୋଉ 

କାନ ମୁଁ ଧରୁଛି ତୋ କଥା ଶୁଣିବି

ଦୁଷ୍ଟ ହେବି ନାହିଁ ଆଉ ।