ଯବନିକା

କାମିନୀ କାଂଚନ ଅନୁରାଗ ଘାରେ ନିଶା 

ପ୍ରେମ ରସ ଭରା ଯୌବନ ଜୀବନ ଦଶା ।

ସାଗର ଭିତରେ ଲହଡି ଧାଉଁଛି କୂଳ

ପ୍ରୀତିର ଜୋଛନା ମାଗୁନାହିଁ ନେବ ମୂଲ ।

ନଦୀ ହେଲେ ପାରି ପ୍ରିୟାର ନଗରୀ ବାଟ

କେତେ କଣ୍ଟା ଝଟା ଅତିକ୍ରମ କରି ଘାଟ ।

ଫୁଙ୍ଗୁଳା କୁନ୍ତଳା ଲୁଟିଛି ନିତମ୍ବ ଦେଶ

ଅଭିସାର ସାଜି ଅପେକ୍ଷା ପ୍ରେମିକ ପାସ ।

ପ୍ରେମ ପ୍ରଜାପତି ଚୁମିଯାଏ ଫୁଲ ଫୁଲ

ମନ ଉପବନେ ଗୋପନ କାହାଣୀ ତୁଲ।

ଦିବସ ରଜନୀ ପରବତ ଝୁରେ ବସି

ସବୁଜ ବନାନୀ ଛୁଇଁ ଯାଏ ପ୍ରାଣ ହସି ।

ଆକାଶ ବେଢ଼ିଛି ମରୀଚିକା ସୀମା ଡେଇଁ

ଧରିତ୍ରୀ ରୂପରେ ପାଗଳ ପ୍ରେମିକ ଟେଇ ।

ସୁଯ୍ୟଙ୍କ ତେଜକୁ ପ୍ରଣୟ  ବିଭୋର ଭୂମି

 କ୍ଲାନ୍ତ ସହବାସ ଜଳ ଢାଳେ ହୋଇ ଉର୍ମି ।

ନିଦାଘ ରେ ବଂଶୀ ବଜାଏ କୋକିଳ ବସି

ଗୋପ ଗୋପୀ କୂଳ ମୂର୍ଚ୍ଚନା ରେ ଗଲେ ଫସି ।

ତରୁ ଦୃବାଦଲ ଜୀବନ ପ୍ରେମରେ ଭରା

ଛାଡିନପାରନ୍ତି ପିଛା ଆଲୋକକୁଁ ଧରା ।

ଶାଶ୍ୱତ ଛବିଳ ପ୍ରେମ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କି ଘନ

ଘୋଟିଆସେ ମତ୍ତ ପ୍ରମତ୍ତ ହସ୍ତୀଟି ମନ ।

ଚାରୁ ଚିତ୍ର ମାଳା ପ୍ରକୃତି ରଚନା କରେ

ସୁଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ତାରା କଳ୍ପନାରେ ନିତି ବରେ ।

ପ୍ରେମରେ ସଙ୍ଗୀତ ଇଙ୍ଗିତ ପ୍ରଣୟ ପ୍ରୀତି

ସୁଷମା ସୁବାସ ସୃଷ୍ଟି ରଙ୍ଗ ଖେଳେ ନିତି ।

ଗୋପନ ଛନ୍ଦରେ ସୋପାନ ସୋପାନ ମଧୁ

ଦେହକୁ ଶାଢ଼ୀଟା ଲୁଚେଇ ଦେଇଛି ବଧୁ ।