ଯୌଥ ପରିବାର

ଏକାନ୍ନବର୍ତ୍ତୀକୁ    ଆଧୁନିକ ଯୁଗ

ସାଦରେ ଗ୍ରହଣ କରି

ଆପଣା ଜୀବନ   ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ବର୍ଦ୍ଧିତ

ଭାବେ କେଡେ ବୀର ପରି ।

ସୁଖ ଶାନ୍ତି ଯେତେ  ନିବିଡତା ଭରା

ଯୌଥ ପରିବାରେ ଦିଶେ

ଏକୀକୃତ ହୋଇ   ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ

ସତେ ଜହ୍ନ ତାରା ହସେ ।

ବିପଦ ଆପଦେ   ସଂଘବଦ୍ଧତାରେ

ଲଂଘି ଯାନ୍ତି ନଦୀ ଗିରି 

ଅନ୍ନ ବ୍ୟଞ୍ଜନକୁ   ସକଳେ ସେବନ୍ତି

ତିକ୍ତ ହେଉ କିବା ଖିରି

ଉଦାସର ଛାୟା  କାହାର ବଦନେ

ଟିକିଏ ଝଲସି ଯାଏ

ପ୍ରଶ୍ନିଳ ନୟନେ    ସଭିଏଁ ପୁଛନ୍ତି

ଢାଳି କେତେ ମାୟା ସ୍ନେହେ ।

ପିତା ଭାଳୁ ଥାନ୍ତି   ସନ୍ତାନ ଭବିଷ୍ୟ

ମାତା ଯେ ଉଦର କଥା

ଭାଇ ଭଗ୍ନୀ ଚିତ୍ତ  ସତେ ଏକ ବୃନ୍ତ

ବାଢୁ ଥାନ୍ତି ମନ ବ୍ୟଥା ।

ସ୍ବାମୀ ସୁହାଗିନୀ ସେ ଯେ ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ

ପତି ପ୍ରାଣା ବିନୋଦିନୀ

ଗୃହ କର୍ତ୍ତା ସେତ ସପ୍ରେମେ ଆଦରି

ମନ ନେଉ ଥାନ୍ତି ଜିଣି ।

ଏଇ ଘରେ ପୁଣି  କାହାଣୀର ମୁଣି

ଜେଜେ ମା ଶୁଣାଉ ଥାଏ

ନାତି ନାତୁଣୀ ଯେ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ

ପଡ଼ି ଥାନ୍ତି ତାଙ୍କ ମୋହେ ।

ଯୌଥ ପରିବାର   ଆନନ୍ଦ ଅପାର

ବୁଝିଲେ ଲଭିବ ସୁଖ

ନିତି ଯଦି ତୁମେ  ସ୍ଵାର୍ଥ ଚିନ୍ତା କର

ଜୀବନ ଲଭିବ ଦୁଃଖ ।