ଯୌବନର ସ୍ମୃ୍ତି ଛବି

ଯୌବନ'ର ସ୍ମୃ୍ତି ମନେପଡ଼େ ଆଜି 

    ଉଦ୍ଭାସିତ ହୁଏ ଛବି , 

ଷୋଡଷୀ ଫଗୁଣ ଛୁଇଁଥିଲା ଦେହ 

    ମନପ୍ରାଣ ଥିଲା ଜାଗି ॥ 

ବିଗତ ଦିନର ଏ'ସ୍ମୃ୍ତି ବିଭବ 

    କାହିଁଗଲା ଅପସରି 

ହାୟରେ ସମୟ ସତେତୁ ନିର୍ଦ୍ଦୟ 

    ଯୌବନକୁ କଲୁ ଚୋରି ॥

ଉଚ୍ଛୁଳା ଯୌବନ ଥିଲା ମୋ' ସମ୍ପଦ 

     ସୁରମ୍ଯା ଥିଲା ମୋ'ଦେହ , 

ଭ୍ରମରେ ଭ୍ରମର କରୁ ଥିଲା ସ୍ନେହଁ 

    ଥିଲା କେତେ ତା'ର ମୋହ ॥ 

ରମ୍ୟ ରୂପକାନ୍ତି  ସଭିଏଁ କହନ୍ତି 

    ଗଢିଚି କେଉଁ ବିନ୍ଧାଣି , 

ଅଶା ଆକାଂକ୍ଷାରେ ଭଲ ପାଉ ଥିଲେ 

    ପ୍ରେମ ସୌଦାଗର ମଣି ॥ 

କେତେ ଯୁବପ୍ରେମୀ ମୋ' ରୂପକୁ ଦେଖି 

    ଚାତକ ପରି ଚାହାଁନ୍ତି , 

ଇଙ୍ଗିତ କରନ୍ତି ଇଶାରା ଦିଅନ୍ତି 

   ପାଗଳ ପ୍ରାୟେ ଝୁରନ୍ତି ॥ 

ଧନ୍ୟ ମନେକରେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବିଭୋରେ 

    ସତେକି ମୁଁ' ଅପସରୀ , 

ସକଳ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ମୋ' ଠାରେ ଠୁଳ 

    ଯୌବନା ସମ୍ପଦା ବାଳୀ ॥ 

ଉଚ୍ଛୁଳା ଯୌବନ କରିଛି ଅଥୟ 

    ହୁଡି ମୁଁ' ନଥିଲି ପଥ , 

 ପ୍ରେମ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିଛି ନିଶ୍ଚୟ 

    ଜାଣତରେ ମୁଁ'ଯେ ସତ ॥ 

ସଂସ୍କାରେ ସଂସ୍କାରୀ ଥିଲି ବୋଧେ ଜାଣି 

     ଗୁରୁଜନ କଥା ହେଜି , 

ସେଥି ପାଇଁ ବୋଧେ ପ୍ରେମ ଠାରୁ ଦୂରେ

    ବାଛି ମୁଁ' ନଥିଲି ସାଥୀ ॥ 

ପ୍ରଥା ପରମ୍ପରା ଥିଲା ମୋ' ସାହାରା 

    ପ୍ରସ୍ଥାବେ ବିବାହ ସ୍ଵପ୍ନ , 

ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନ ପିତା ମାତା ମୋର 

    ସମର୍ପିଲେ ଜୀବଧନ ॥ 

ସେଇ ପୂର୍ବ ସ୍ମୃ୍ତି ମନେ ପଡ଼େ ଆଜି 

    ଉଭେଇ ଯାଇଛି କିଛି , 

ତଥାପି ସୁଖରେ ଅଛି ମୁଁ' କୁଶଳେ 

     ପିଲା ପରିବାର ଅର୍ଜି ॥ 

ସୁଲଭ ସୌଲଭା ଯୌବନ ବୀଭବା 

     ଚନ୍ଦ୍ରମା ବଦନି ନାରୀ , 

ମଳିନ ପଡ଼ିବି ତଥାପି ହସୁଛି 

     ପୂରୂବ ସ୍ମୃ୍ତିକୁ ଝୁରି ॥