ଉଷ୍ଣତା

ମୁଁ ଗୋଟେ କୁହୁଡି ଘେରା ନିରୀହ ଶୀତରାତି

ଉଷ୍ଣତା ଦେବା ବାହାନାରେ କେତେ ଜଲ୍ଲାଦ

କେତେଥର ମାରିଛି ପ୍ରତାରଣାର କାତି ।

ତୁ ଦେଖ ମୋ ଭିତରେ କେମିତି ମତେ ଟିକ୍ଟି କରି ଖାଉଛି

ତୋତେ ହରେଇ ଦେବାର ଗୋପନୀୟ ଭୀତି ।

ଏବେ ମୁଁ ବସିଛି ମୋ ଦୁଃଖର ପାହାଡ଼ ଉପରେ

ଆଖିର ଆଇନାରେ ଖାଲି ଶୂନ୍ୟତା ଖେଳିବୁଲେ ।

ମତେଖାଲି ଶୁଭିଯାଏ ମୋ ଜୀବନର କ୍ଲାନ୍ତ ଶାହାନାଇ

ଅବଶିଷ୍ଟ ଜୀବନକୁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ତୋ ଛଡା ମୋର ଆଉ କିଛି ରାହା ନାହିଁ ।

ଯଦି ତୁ କହିବୁ..

ଆଉ କିଛି କହିବିନି କବିତା ଆଳରେ. .

ଯେତେ ଅଭିମାନ ଯେତେ ଅସହାୟତାକୁ ବଖାଣି ବିନି ଗପର ସାହାରାରେ I

ଯେତେ ଯେତେ ତୋର ମୋର ଗୋପନୀୟ ଭାବ

ସାଇତି ରଖିଦେବି ମୋହୃଦୟର ନିବୁଜ କୋଣରେ ।

ଆଉ ଖୋଜିବିନି ତୋ ଛାତିର ଉଷ୍ଣତା ମୋ ଆୟୁଷର ଶେଷ ସୀମାଯାଏ ।