ଉପମାତା

ଜନ୍ମ ଦାତ୍ରୀ ଯେବେ ଧରଣୀକୁ ଆଣେ

ନୟନେ ଆଲୋକ ଭରି

ନିସ୍ତେଜ ପରାୟେ ତନୁ ପଡ଼ି ଥାଏ

ଦୁର୍ବଳତା କୋଳ ଧରି ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଅତି ଯତନରେ

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ପାଳଇ‌ ଧାଈ

ତହିଁରେ କ୍ଷଣିକ ବିଳମ୍ବ ଅଶୁଭ

ଏ ଜୀବନ ଶ୍ଵାସ ପାଇଁ ।

ମାତା ଜନ୍ମ ଦିଏ ରକ୍ତ ମାଂସ ଦେଇ

ସେନେହେ ପାଳଇ ଧାତ୍ରୀ

ସୁଖ ଶାନ୍ତି ଭୂଲେ କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ତ୍ୟାଗେ

ଅନିଦ୍ରା ଯେ ଦିବା ରାତ୍ରି ।

ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଦୃଷ୍ଟି ଦିଏ କୋମଳ ଶିଶୁରେ

ଢାଳି ତା ବାତ୍ସଲ୍ୟ ସ୍ନେହ

ସ୍ତନ୍ୟପାନ ଦେଇ ଅମୃତ ପରଶେ

ମନ ତାର ସୁଧାମୟ ।

ମାଟି ପିଣ୍ଡ ହୁଏ ବିଶାଳ ହୃଦୟ

ତହିଁରୁ ଜନମ ସାଧୁ

କେତେ ବୀର ପୁତ୍ର ପୁଣି ବୀରାଙ୍ଗନା

ସତୀ ଶିରୋମଣି ବଧୂ ।

ଜୀବନର ଖେଳ ଏତେ ଯେ ଦୁର୍ବଳ

ସମ୍ଭାଳିବା କଷ୍ଟକର

ଏକ ଧାଈ ମା ସଂଘର୍ଷ ସହିତ

ବୋହୁ ଥାଏ ଶିଶୁ ଭାର ।

ପୂଜ୍ୟନୀୟା ସେତ କଲ୍ୟାଣ ଦାୟିନୀ

ଉଦାରତା ମନ ତଳେ

ଆନନ୍ଦେ ବିତୁ ତା ସରଳ ଜୀବନ

ଏତିକି ପ୍ରଣତି ଢାଳେ ।