ତୁମର ବିକଳ୍ପ ନାହିଁ ହେ ଠାକୁରେ !

ଜଗତରେ ଯଦି ତୁମେ ପରା ଏକମାତ୍ର 

ତୁମର ବିକଳ୍ପ ନାହିଁ ହେ

ତଥାପି ତୁମକୁ ପ୍ରତିରୋଧ କରେ ତୁମଠାରୁ ଦୟା ପାଇ ହେ !

ତୁମେ ଗଢିଦେଲ ତୁମେ ଛାଡିଦେଲ 

ଦୁନିଆଁର ରାଜଦାଣ୍ଡରେ

ତୁମ ଠାରେ ଯେତେ ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଲି 

ଆଜି ସବୁ ପାଣିଗାରରେ !

କେମିତି ଏମିତି ଗରବ ବଢିଲା ଦିନେତ ମିଶିବି ମୁଁ ଏଇ ମାଟିରେ

ତଥାପି ଅନେକ କୂଟ କପଟତା ରଖୁଛି ମୋର ଏ ପେଟରେ !

ପର ଶ୍ରୀ ଦେଖୁ ମୋର ଶିର ପିଡା ଛାତି 

ଫାଟି ଯାଏ ମୋର

ପ୍ରଶଂସା କରିବା ଚୂଲିମୋ ଯାଉ ନିନ୍ଦା ସଭିଙ୍କୁ କରିବାଟା ସାର !

ମୋ ଠାରୁ ଅଧିକ ଯୋଗ୍ୟତା ବ୍ୟକ୍ତିକୁ 

ଘୃଣା କରେ ମନେ ମନେ

ମୋ ପଡୋଶୀ ମୋଠୁ ବିଜ୍ଞ ହୋଇଥିଲେ 

ଗାଳିଦିଏ ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ !

ସଭାରେ କହିବା ଯୋଗ୍ୟତା ମୋ ନାହିଁ 

ତଥାପି ଖୋଜେ ସମ୍ମାନ

ମରୁଭୂମୀରେ ମୁଁ ଗବଗଛ ଟାଏ 

ସେତିକି ପରା ମୋ ଜ୍ଞାନ !

କାଗଜ ବାଘ ମୁଁ ଖୋଳର ଭିତରେ 

ଭୀରୁ ଗଧୂଆଟା ଥାଏ

ସୁଯୋଗ ମିଳିଲେ ଖୋଳରୁ ବାହାରି 

ଚୋଟ ଗୋଟେ ମାରିଦିଏ !

ମୁଁ ସିନା ମୁରୁଖ ବୋଲାଏ ପଣ୍ଡିତ 

ସଂଗୀତେ ସଂଗତ ଡର

ଆସର ଛାଡି ମୁଁ ପଳାୟନ ପନ୍ଥି 

ଲୋକଲଜ୍ୟା ନାହିଁ ମୋର !

ପ୍ରଭୁନାମ ପାଇଁ କଣ୍ଠରୋଧ କରେ 

ବତେଇ ଶିଖେଇ ଥାଏ

ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତ ମୁର୍ଖ ଅଯୋଗ୍ୟ ପଣ୍ଡିତ 

ଗରବରେ କଥା କୁହେ !