ତୁଳସୀ ଓ ବିଛୁଆତି

ବିଛୁଆତି ଥରେ  ଛାତିକୁ ଫୁଲେଇ

              ତୁଳସୀକୁ କହେ ଚାହିଁ ,

ଭାରି ବଡପଣ  ଦେଖେଇ ହେଉଛୁ

               ଭଗବାନ ପ୍ରିୟ ପାଇଁ ।

ଛପିକି ରହିବି  ତୁଳସୀ ବଣରେ

                ସ୍ଵଭାବ ବଳେ ଜାଣିବେ ,

ଯିଏ ବି’ ଆସିବେ   ତୋତେ ତୋଳିବାକୁ

                 ରାମ୍ପି କୁଣ୍ଡେଇ ହୋଇବେ ।

କୁଣ୍ଡେଇ କୁଣ୍ଡେଇ  ନେଉଥିବି ପ୍ରାଣ

               ତୋ’ ବଣ ରେ ଥିବା ଯାଏଁ ,

ବିଛୁଆତି ନାମ  କିଭଳି ସ୍ଵଭାବ

                ଦିନେ ଜାଣିବେ ସଭିଏଁ ।

ଭୟେ ତୋ ’ ବଣରେ ପଶିବେନି କେହି

                କିଭଳି ପୂଜା ପାଇବୁ

ସେଦିନରେ ତୁହି  ଜାଣିବୁ ତୁଳସୀ

              କେମିତି ମଜା ପାଇବୁ ।

ସ୍ମିତ ହସି ଦେଇ ତୁଳସୀ କହିଲା

               ସ୍ୱଭାବେ ତୁ’ ବିଛୁଆତି ,

ଜଗତରେ ତୋତେ ଜାଣନ୍ତି ସମସ୍ତେ

               ଛାଡିବୁନି ତୋ ’ପ୍ରକୃତି ।

ଦୁଇ ପତରରୁ ଗଲ ଗଲ ହେଉ

                ତୁ ’ ପରା ଗାଲୁଆ ଅତି ,

ଭଗବାନ ପୂଜା ତୁ ’ କାହୁଁ ଜାଣିବୁ

                 ଠିକ୍ ନାହିଁ ତୋର ମତି ।

ଦେହରେ ଲାଗି ତୁ କୁଣ୍ଡେଇ ହୋଇଲେ

                  ଘଷନ୍ତି ପତ୍ର ତୁଳସୀ ,

ଅବ୍ୟର୍ଥ ଔଷଧ  ତୁଳସୀର  ରସ

                 ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବାରେ ଖୁସି ।

ସବୁ ଶୁଣି ସାରି  ବିଛୁଆତି କହେ

                 ଦୁଇ ପତ୍ର ଠୁଁ ’ଆମର ,

ଯାହାର ଯେମନ୍ତ  ସ୍ଵଭାବ ରହିବ

                 ପରଖି ନେବେ ଈଶ୍ୱର ।