ଜୀବନ

ଜୀବନ!

ନୁହଁଇ ଖାଲି ଚେତନା,

ବାସ୍ତବର ଜଟିଳ ବେଦନା,

ନୁହେଁ ଅବା ସପନର ରଙ୍ଗିନ କୁହୁଡ଼ି ।

ଜୀବନ କୁସୁମର ପାଖୁଡ଼ା

ଯାଉଅଛି ଖସି ଧୀରେ ଧୀରେ ।

ଅଦିନ ମେଘର ଘୋର ଘନଘଟା ମଧ୍ୟେ

ଚମକେ ଆଶା ବିଜୁଳି ମଝିରେ ମଝିରେ ।

ଅନନ୍ତ ବିଶ୍ଵର ସେ ଅସୀମ ସାଧନା

ଖୋଜେ ଆଜି ସ୍ଥିର ଆରାଧନା,

ଶତ ଶତ ବାସନାର ମାୟାଜାଲ ଛାଡ଼ି

ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଛି ଆଜି ଗୋଟିଏ ବାସନା ।

ହସି ଉଠେ ମୁହଁ ଯେବେ ସୁନେଲୀ ଖରାରେ

ମିଠା ମିଠା ସୁନ୍ଦର ହସର ଝରାରେ,

ଏ ପାର୍ଥିବ ଜୀବନର ମରୀଚିକା ଘିଅ

ଜା ଳୁଅଛି ଶାଶ୍ଵତ ସେ ଦୀପ ଅନିର୍ବାଣ

ଅସମ୍ଭବ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ, ଶତ ବେଦନାରେ ।

ଜୀବନଟା ସବୁବେଳେ ଖରସ୍ରୋତା ନଦୀ

ବହି ଚାଲେ କେବେ ଅବା ଦୁର୍ଗମ ଗହ୍ଵରେ

କେବେ ଅବା ଭୀଷଣ କାନ୍ତାରେ 

ହଜି ଯାଏ ଅବା କେବେ ଦୁର୍ବାର ମରୁରେ ।

ଶେଷ ନାହିଁ, ଶେଷ ନାହିଁ ଏ ଜୀବନ ଉପାଖ୍ୟାନ

କେବେ ନାହିଁ ସରେ

ଅଜଣା ଆଶଙ୍କା ଆଉ ରହସ୍ୟର ଉଦ୍ଭଟ ଓଢନା

ଖୋଲି ଦିଅ ହେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଶକ୍ତି

ଖୋଲି ଦିଅ ବାରେ ।

ଛୋଟ ଏଇ ଜୀବନର ଟିକି ଟିକି ଆଶା ଅଭିଳାଷ

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଅଭୀପ୍ସା,

ଜୀବନର ସୁରା ପାନେ ଉନ୍ମତ୍ତ ଲାଳସା

ସେ ସବୁର ଇତି ହେଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣେ

ଲୀନ ହେଉ ତାଙ୍କ ଠାରେ ଅନନ୍ତ ଜିଜ୍ଞାସା ।