ଭାବରେ ଭଗବାନ

ରତନ ବେଦୀରୁ

  ଓହ୍ଲେଇ ଆସିଛ

    ସ୍ନାନ ବେଦୀ ମଣ୍ଡପକୁ

ସୁବାସିତ ଜଳେ

  କରିବ ସ୍ନାହାନ

    ଜଗିବ ନିଜ ଦେହକୁ ।

ଜ୍ୱର ହେଇଯିବ

  ଥଣ୍ଡା ଧରିନେବ

    ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହିବ କେତେ

ଭକତ ନାହାନ୍ତି

   ଆଉଁସି ଦେବାକୁ

    ପ୍ରୀତିର କୋମଳ ହାତେ ।

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ

   ରହିଛ ଗୁମାନେ

     ହୋଇ ଭାରି ସ୍ୱାର୍ଥପର

ଜଗତରେ କେତେ

  ବେଦନାର ଝଡ଼

    ମୃତ୍ୟୁ ଖେଳୁଛି ଖେଳ ।

ପ୍ରତିଶୃତି ଭୁଲି

  ଅଜଣା ପରିକା

    କରିଦେଲ ସାତ ପର

କେତେ ଯେ ଯନ୍ତ୍ରଣା

  ସହୁଛି ଜୀବନ

    ଚାରିଆଡେ ହାହାକାର ।

ତୁମେ ଭିଜୁଅଛ

  ବାସନା ଜଳରେ

    ହସୁଛ ମୁରୁକି ହସ

ଲୁହର ଭଉଁରୀ

  ଦୁଃଖର ଚଉଁରୀ

    ସଂସାର କଲାଣି ବଶ ।

ଆସିଛ କହ୍ନେଇ

  ବାହାରକୁ ଯେବେ

     ଦେଖଥରେ ଦୀନବନ୍ଧୁ

କେମିତି ଜଳୁଛି

   ଭକତ ଜୀବନ

     ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ କୃପାସିନ୍ଧୁ ।