କରୁଣା ସାଗର

ଦୁଇ ବାହୁ ଟେକିଛ ସବୁ ତୁମେ ଦେଇଛ,

ରଖି ନାହଁ ହେ ବାକି, ଦେବାକୁ ସତେ କିଛି I 

ଜୀବନ ମରୁଭୂମି, ତୁମେ ହିଁ ପଥଗାମୀ,ଆତ୍ମାର ନଦୀ ଯଦି ପରଂବ୍ରହ୍ମ ମଣିଛି I

ଚକାଆଖି ଖୋଲିଛ ସବୁ ତୁମେ ଦେଖିଛ,ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ମଣିଷଟି, ମାଟିରେ ଯେ ମିଶିଛି,ସତ୍ୟର ପଥେ ହଜି ତୁମ୍ଭ ଶରଣ ଖୋଜି,ହୋଇଛି ଯେ ନିମଗ୍ନ ତୁମକୁ ସେ ପାଇଛି I 

ବଂଶୀ ସ୍ଵନେ ମୋହନ କରିଛ ସମ୍ମୋହନ, ତୁମ ଲାଗି ରାଧିକା ବୃନ୍ଦାବନେ ନାଚିଛି, ରଖିଛ ମାନ ତୁମେ ହେ ଦିବ୍ୟ ପ୍ରିୟତମ,ତୁମ ପ୍ରେମର ମନ୍ତ୍ର ମୀରା ପରା ଗାଇଛି I 

ମାୟାର ସଂସାରରେ ମିଛ କାୟାର ସାଥେ, ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳରେ ଯେବେ ଆତ୍ମା ଜଳିଛି,ସାଜିଅଛ ତୁମେ ହିଁ ଶୀତଳ ବର୍ଷା ଧାର,ମୋର ମୋହର ବ୍ୟଥା ତୁମ ଯୋଗୁଁ ଟଳିଛି I 

ତିନି ଲୋକ ସ୍ଵାମୀ ହେ ଭାବ ଗ୍ରାହୀ ସାଜିଛ,ଭକ୍ତି ଭାବ ଅଭାବ ମଣିଷକୁ ସାରୁଛି,ଘେନ ପ୍ରଭୁ କରୁଣା, ରକ୍ଷା କର ଧରଣୀ,ତୁମ ପାଖେ ଏତିକି ମାଗୁଣି ମୁଁ ମାଗୁଛି I