ତଟିନୀର ତୃଷ୍ଣା

ଚିତ୍ରିତ-ତୀରା, ସବୁଜିମା ଘେରା,ତେଜି ପର୍ବତ କୋଳ;

ଅର୍ପଣ କରି ବୁକୁର ବାତ୍ସଲ୍ଯ ପ୍ରାଣର ସ୍ବରୂପ ଜଳ।

ନିର୍ଝରିଣୀ ମୁଁ ଚିର ଗତିଶୀଳା ଆଳସ୍ଯ ବର୍ଜନ କରି,

ଧରିତ୍ରୀ ମାତାର ଦେହେ ବିଜଡିତା ଝୀନ ଧବଳ ଉତ୍ତରୀ।

ନୀଳ ମେଘ ରୂପ ବିମ୍ବିତ ମୋ ଦେହେ,କେବେ ରକ୍ତିମ ରବି,

ବୃକ୍ଷ-ପତିତ ପୁଷ୍ପେ ଶୋଭିତା ଆଙ୍କେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଛବି ।

ଅଙ୍କେ ଆଶ୍ରିତ ଅସୁମାରୀ ମୀନ,ଜଳଚରଙ୍କ ମୁଁ ସାହା,

ଅଣିମା ଅନନ୍ତ ବିଭୁ ଆଶୀଷେ ମୁଁ ଜଗତ କଲ୍ଯାଣୀ ମା।

ସ୍ପର୍ଶ କରି ମୁଁ ଗ୍ରାମ,ପ୍ରାନ୍ତର, କେତେ ଦେଶ, ମରୁସ୍ଥଳୀ,

ସ୍ବକୀୟ ପାଳନ-ସୁଖ ଅନୁଭବେ ସଦା ଉଠୁଥାଏ ଝଳି।

ସର୍ବଂସହା ବୋଲି ଉଦଗାରି ବିଷ ଆବିଳତା ଦେଲ ଭରି,

ନିର୍ମାଣ କରି ଆନିକଟ ମୋତେ ଦେଲ ପଥରୁଦ୍ଧ କରି।

ପ୍ରାଣ-ପ୍ରିୟ ମୋର ମହା ସିନ୍ଧୁ ସହ ମିଳନ ତ ଆଜି ସ୍ବପ୍ନ, 

ତୃଷ୍ଣା ଆତୁରା ତଟିନୀଟିଏ ମୁଁ ସଦା ଆବେଶରେ ମଗ୍ନ।