ଅସ୍ତିତ୍ବ

କେମିତି କହିବି 

ମୁଁ ଅଛି ବୋଲି?

ନା ଆର୍ତ୍ତନାଦ, 

ନା ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ ,

ନା ଆତ୍ମୀୟତାର 

ସୁନାରଙ୍ଗୀ ସକାଳ ଆକାଶ;

ନା ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର

ସାତ ରଙ୍ଗ ସମାହାର 

ନା ବଂଶୀ ସ୍ବନ ଅବା ମଧୁ ମାସ।

ଏ ସମସ୍ତ 

ଉପାଦାନ ଭିତରେ

ମିଳେଇ ଯାଇଥିବା 

ଅଣୁ ନୁହେଁ-

ପରମାଣୁଟେ ମୁଁ ...

ଧରି ନିଜ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ 

ଶୂନ୍ୟ ଅବୟବ,

କେତେ ଦଶନ୍ଧିର 

ଦିଗବିଜୟ ଯାତ୍ରା ଶେଷେ 

ଅର୍ଜିଥିବା ପାପ ଆଉ 

ପୁଣ୍ୟ କୋଥଳିର

କଡାଗଣ୍ଡା ,ସୁଧକଷା 

ହିସାବ କିତାବ ।

ମୁଁ ଅଛି ବୋଲି ତ 

ବର୍ଷକରେ ଥରେ 

ଏତେ ଠାଣି ମାଣି ,

ପିତୃପକ୍ଷ, ପିଣ୍ଡ ଦାନ, 

ଆକାଶଦୀପରେ-

ତେଲ ହୋଇ ଜଳୁଥାଅ ତୁମେ 

ପ୍ରତି ଯାମ,ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ; 

ଏବେ କୁହ 

ମୁଁ ଅଛି କି ନା 

ତୁମ ସ୍ମୃତିର 

ଝାଉଁ ବଣରେ ବିଳପୁଥିବା 

ସାଇଁ ସାଇଁ ପବନର 

ସାଉଁଳା ହାତ ବଢେଇ 

ତୁମକୁ ଟିକିଏ 

ଛୁଇଁବାର ଦୁର୍ବାର -

ପ୍ରୟାସଟେ ଜାରି ରଖିଥିବା ....

ମୁଁ ହିଁ ସେ --

"ମୁଁ "ର ଅସ୍ତିତ୍ବ ।