ଟୋପାଏ ଜଳବିନ୍ଦୁ

ସ୍ଥିର ଜଳ ସମ ରହିଛି ଚାହିଁ

ନୀଳ ଆକାଶକୁ ବାରବାର

କେବେ ଝରିବ ଟୋପେ ଜଳ

ଅନ୍ତରେ ଉଠିବ ଶୀହରଣ

ମନ ମାରି ବସିଛି ଏକା ଏକା ।

ତୁମ ଦିବ୍ୟ ଚେତନାର ବାରିଧାରା

ପଡିଲେ ମୋ ସରସୀର ଜଳେ

ତରଙ୍ଗାୟିତ ହୁଏ ସାରା ଶରୀର

ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଥିବା ସବୁ ଦୁଃଖ

ମିଳେଇଯାଏ କେଉଁ ଆଡେ ।

ମୋତେ ତୁମେ କରିଦିଅନି ପଥର

ନଈ ସମୁଦ୍ର ଭଳି କର ଚଳଚଞ୍ଚଳ

ପ୍ରବାହମାନ ତୁମ ଅଦୃଶ୍ୟ ଇଙ୍ଗିତରେ

ଗୀତ ଗାଉଥିବି ତୁମ ନାମ ଧରି ସଦା

ତରିବାକୁ ଏ ମହା ସଂସାରେ ।

ଆଲୋଡନ ପାଇଁ ଟୋପେ ଜଳ ବିନ୍ଦୁ ହିଁ ଯଥେଷ୍ଠ

କେଉଁ ସ୍ଵାତୀ ନକ୍ଷତ୍ରରେ ଶାମୁକାରୁ

ମୁକ୍ତାଟିଏ ପାଲଟିଯିବି ମୁଁ ଏଠି

ଟୋପାଏ ଜଳବିନ୍ଦୁ ଢାଳିଦିଅ ମୋ ପରେ

ଜଡରୁ ଚେତନ କର ମନ ପ୍ରାଣ ବଚନ

ଏତିକି ମିନତୀ ତୁମପାଶେ କରେ