ଟିକି ଟିକି

 ଟିକି ଟିକି ଦ୍ରବ ଗୁଣ ବିପୁଳ ଅଟଇ

ଟିକି ଟିକି ଦ୍ରବ୍ଯେ ସବୁ ଗଢା ଅଛି ହୋଇ ॥

ଅନଳ ଉତ୍ତାପ ବାୟୁ ସଲିଳ ସକଳ

ଗଢି ଚାଲି ଥାନ୍ତି ନିତି ପ୍ରକୁତିର କୋଳ ॥

କଳା କଳପନା ଚାରୁ ଗୁଂଫନ ପାଟବେ

ପରିବେଶେ କମ୍ର ବେଶେ ଦ୍ରବ୍ଯ ରାଜି ଶୋଭେ ॥

ନିତି ନିତି ଅଭିନବ ବିଭବ ଆହରି

ରୂପ ଋଚି ରୂପାନ୍ତର ସର୍ବେ ଥାନ୍ତି କରି ॥

ଟିକି ଟିକି ଧୂଳି ଘେନି ବିଶାଳ ଅବନୀ

ଟୋପା ଟୋପା ଜଳ ବିନ୍ଦୁ ସିନ୍ଧୁ ଗଢା ଘେନି ॥

ଟିକି ଟିକି ତରୁ ଦ୍ରୁମ ଗୁଳ୍ମ ସଂହତିରେ

ବିଶାଳ ଅରଣ୍ଯ ଦେଖ ଶୋଭା ସୁଋଚିରେ ॥

ଟିକି ଟିକି ଇଟା ଯୋଗେ ରମ୍ଯ ଅଟ୍ଟାଳିକା

କୋଠା , ହର୍ମ୍ଯ , ଓ ସୁତୁଙ୍ଗ ସୌଧ ରାଶି ଦେଖା ॥

ଯାଉ ଅଛି ଯେତେ ସବୁ ହୋଇଛି ନିର୍ମାଣ

ଟିକି ଟିକି ବାଲି ରେଣୁ ଶୁଭ୍ର କାଚ ମାନ ॥

କରି ଅଛି ଦେଖ କେଡେ କୌଶଳେ ନିର୍ମାଣ

ଯାହା ଯୋଗେ ହେଉ ଅଛି ନିତି ବହୁ କାମ ॥

ଟିକି ଔଷଧ ବଟିକା ଟିକୁ ପୁଣି ଦେଖ

ମଳୁ ଅଙ୍ଗୁ ହରିନିଏ ଯେ ଭୀଷଣ ତାପ ॥

ଟିକି ଟିକି ମଞ୍ଜି ଟିଏ ଜାତ କରେ ଦୂମ

ସୁବିଶାଳ କଳେବରେ ଦିଶେ କି ! ସୁଷମ ॥

ଅଶେଷ କଲ୍ଯାଣ ସାଧେ ଜୀବ ଜଗତର

ଭାଶ୍ଳେଷଣେ ଅଙ୍ଗାରାମ୍ଳ କରି ରୂପାନ୍ତର ॥

ଖାଦ୍ଯ ଜଳ ବାୟୁ ଦାନେ ସତତ ତତ୍ପର

ସେହି ପୁଣି ସଂରକ୍ଷଣ କରେ ମୂର୍ତ୍ତିକାର ॥

ଟିକି ଟିକି ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ଜୀବ କୁଳ ଦେଖ

ବହୁ ବିଧ ବର୍ଣ୍ଣ ବିଭା ଘେନି ଯେ ଅମାପ ॥

ଦେଉଛନ୍ତି ଅପରକୁ ନିତି ନାନା ଶିକ୍ଷା

ନାନା ରୂପ ଓ ଆକୁତି ଖୁସି ର କବିତା ॥

ଦେଖି ଦେଖି ଆଖି ଲାଖି ଯାଏ ଯାହା ସବୁ

କମନୀୟ ବେଶ ବିଭା ଭରା ଯେ ଶୈଶବୁ ॥

ଟିକି ଟିକି ସେହି ଶିଶୁ ବଢି ହୁଏ ଶେଷେ

ମହା ମାନବ ଓ କେତେ ଆଦର୍ଶ ମଣିଷେ ॥

ଆପଣା ସୁଗୁଣେ ଦିନେ ନାମ ଯଶ ରଖେ

ଟିକି ଟିକି ଜୀବେ ଦେଖ ଆହା କେଡେ ସୁଖେ ॥

ଆହା କି ! ଆମୋଦ ମନେ ଆପଣା ଆପଣା

କର୍ମେ ରତ ପ୍ରତି କ୍ଷଣ ନୋହି କେ ବିମନା ॥

ମାତ୍ର ନର କର୍ମ କୁଢ ସାଜି ଅକାରଣେ

ଦଇବ ରେ ମାଗେ ବର ଦୁଃଖ ଆହରଣେ ॥

ଟିକି ଟିକି ଚାରୁ ସୁଫୁଲେ ହୁଏ ସୁନ୍ଦର ମାଳି

ଆଚରଣ ଦିଏ ସୁଧୁରି ସିନା ଟିକାଏ ଗାଳି ॥

ଟିକି ଟିକି କମ ସୂତାରେ ଗଢା ବିଶାଳ ବସ୍ତ୍ର

ଧ୍ବଂଶ ରଚେ କ୍ଷଣେ ଟିକି ପରମାଣୁ ଅସ୍ତ୍ର ॥

ଟିକି ଆଘାତ ଟି ପୁଣି ଦିଏ କେତେ ଦୁଃଖ

ଟିକି ଟିକି କଥା ସୃଜେ ସୁ‐ଶିକ୍ଷା ‐ ମୟୁଖ ।।