ଟିକି ସୂରୁଜ

ଦୀପ ଜଳି କାହିଁ ଲିଭେ 

           ବୁଝି ତ ହୁଏ ନା,

ଯେଉଁ ଦୀପ ଜାଳିଥିଲେ

           କେତେ ଯୁଗଜନ୍ମା ।

ଲିଭି ପୁଣି ଜଳି ଉଠେ

          ସେଇ ଅନାୟସେ,

କହି ତ ପାରେନା କେବେ

          ଜୀଇନାହିଁ ସରସେ ।

ଆଲୁଅକୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି

          ସର୍ବେ ଅପହତ,

ଜଳିବ କାହିଁକି କୁହ 

          ରଖି ଭିନ୍ନ ମତ ।

ଦୁକୁଦୁକୁ ହୋଇ ଦୀପ

           ଅଟେ କାଳଜୟୀ,

ସୁଦୂର ପ୍ରସାରୀ ବାହା

          ସମ୍ଭାଳିଛି ମହୀ ।

ଟିକି ସିନା ରୂପ ତା'ର

          କାମ ଅଟେ ବଡ଼,

ଆଲୁଅକୁ ଛାଡ଼ିଦେଲେ

          ହୋଇଯିବ ଜଡ଼ ।

ଦୀପ ଅଟେ ଯୁଗସନ୍ଧି

           ସୂତ୍ରର ଧାରକ,

 ଯଦି ଦୀପ ଯାଏ ଲିଭି 

          ରହିବନି ଭେକ ।

ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି ଆଲୁଅରେ

          ହରେ ପୁଷ୍ପ କାଳ,

ନିଃସ୍ବାର୍ଥରେ ଦୁନିଆର

           କରଇ କୁଶଳ ।