ଜଗତ ଜନନୀ

ତୁମେ ହିଁ ମାତା ସର୍ବକାରିଣୀ 

        ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ରହିଥାଅ ପାଶେ ,

ତୁମ ବିନା କାହୁଁ ମୋର ସ୍ଥିତି

         ନିତି ଜୀଏ ତବ ଶୁଭାଶିଷେ ।

ଧୂଳି ଧୂସରିତ ଏ ଜୀବନ

         ଅଶ୍ରୁଳ ମୁଖେ ବ୍ୟାକୁଳ ପ୍ରାଣ,

ପାଇ ତବ କରୁଣାର ବାରି

         ନବ ପଲ୍ଲବିତ ଦୈନନ୍ଦିନ ।

ଉତଫୁଲ୍ଲ ତନୁମନ ଦେଖି

         ତବ ସଂରଚନା ଅନୁପମ,

ଆଶା ରସେ ଭରିଅଛ ପ୍ରାଣ 

         ଆହା ,କି ସେ ମଧୁର ସୁଷମ !

ଧରା ମଗ୍ନ ତବ ଆଗମନେ

         ନାନାରଙ୍ଗ ପୁଷ୍ପେ ଆଭୁଷିତା,

ପୁଞ୍ଜିତ ଶିଶିର ପ୍ରଲେପନେ

         ହସିଉଠେ ହୋଇ ବ୍ୟାକୁଳିତା ।

ହରିଛ ସକଳ ଦୁଃଖ ପ୍ରାଣୁ

         ବହକିତ ପୁରପଲ୍ଲୀ ଆଜି,

ଉତ୍ସବର ସମାଗମେ ସର୍ବେ

          ତବ ପୂଜନେ ଯାଆନ୍ତି ମଜ୍ଜି ।

ହୃଦୟ ମୁଗ୍ଧ ତବ ଦର୍ଶନେ

        ସତ୍ୟ ପାବନ ମୂର୍ତ୍ତି ,

ତବ ଶ୍ରୀଚରଣ ସ୍ପର୍ଶେ ଧନ୍ୟ

        ଦିଅ ମାଗୋ ଏ ଅଧମେ ମୁକ୍ତି ।

         

ତୁମେ ହିଁ ପୁଣ୍ୟ ସକଳ ତୀର୍ଥ 

          ସୁମଞ୍ଜୁଳ ଭାଗ୍ୟ ବିଧାତା,

 କୃପାବଳେ ଜୀବନ ମୋ ଧୌତ 

          ପାପ ନାଶି ଧନ୍ୟ କର ମାତା ।