ବର୍ଷା ପ୍ରତି

ବରଷେନା ବରଷା ଗୋ ଏତେ ଅବିରତ

ଅଶ୍ରୁଭରା ନୟନେ ତୁ ଦେଖିବୁ କେମନ୍ତ ,

ତୋ' ଦୁଃଖରୁ ବଳି ଦୁଃଖ ମୋର ଅପ୍ରମିତ

ରହି କ୍ଷଣେ ଦେଖିବୁ କି କେ' ଦୁଃଖ ରହିତ ।

ତୋ'ର ଆନମନା ଭରେ ମୋ ହୃଦେ କମ୍ପନ

ତୋ' ହୃଦୟ ଗୀତ କରେ ବିଷାଦ ବହନ ,

କେ'ବା ପରଖିଲା ତୋର ପ୍ରୀତି ସୁମଧୁର

ଝରିଯାଉ ଅନାୟସେ ନକରି ଖାତର ।

ନିବିଡ଼ ତୋ' ନତାନନ ଘନର ଆଳୟେ

ଛୁଇଁ ଧରତୀକୁ ଆନମନା କିମ୍ପା ହୁଏ ,

ନୀରବିଲେ ତରୁଲତା ମୋ ମନ ଉଦାସ

କି ରାଗିଣୀ ଗାଇଯାଉ ହଜାଇ ସରସ ।

ବିପୁଳ ହେଲାଣି ତୋ'ର ଅଶ୍ରୁ ନୀରଞ୍ଜନ

ଭସାଇ ନେବକି ସତେ ମୋ କ୍ଷୁଦ୍ର ସପନ,

ଜୀଇଛି ସେ ନିରବଧି ପ୍ରବୋଧି ଚିତ୍ତକୁ

ଜୟୋଲ୍ଲାସେ ଆଦରିଛି ଦୁଃଖର ଭାରକୁ ।

ରହିଯାଅ ଥୟ ଧର ଅରୁଣ ଆସନ୍ତେ

ଦେଖିଯିବ ଚାରୁକାନ୍ତି ତୁମରି ନିମନ୍ତେ ,

ନାନା କୁସୁମେ ଶୋଭିତା ଧରା ରୂପବତୀ

ଦରଶନେ ମନପ୍ରାଣ ପାଇବ ତୃପତି ।

ଅମୃତମୟୀ ସେ କରୁଣାର ମୂଳାଧାର

ବକ୍ଷରେ ଯାହାର ଭରା ଜୀବନକ ସାର

ଦୁଃଖହାରିଣୀ ସେ ଦେଇ ତା'ର କୃପାବର

ଜନନୀ ସେ ପାରିବ କି ସହି ଦୁଃଖ କା'ର ।

ତପତ ନାଶିନୀ କୋମଳାଙ୍ଗୀ ରସପ୍ରିୟା

ତୁମ ଜୟଗାନ ସଦା ଆବୋରିଛି ହିଆ,

ଆସୁଥିବ ନିତ୍ୟ ଧରାଧାମ ଉପକାରେ

ଦେଉଥିବ ବାରିସୁଧା ଅକୁଣ୍ଠ ଚିତ୍ତରେ ।