କାଶତଣ୍ଡୀର ଦୁଃଖ

ଏବେ ଏବେ ପାରିଥିଲ

       ଓଦାର ଚାଦର

          ଧୀରେ ଯାଏ ଶୁଖି

ଗଢିବାକୁ କଥା ଦେଲ

       ଯାଅ ବହୁ ଦୂର

           ହୋଇ ନିରିମାଖି ।

ହୋଇଲ ବଉଦ ରାଣୀ

        ନୀଳ ରାଇଜରେ

            ଉଡିଲା ଛାତିରେ

ଝାଡ଼ିଦେଲ ଶୁଭ୍ରମୁଣି

         ମାଖିଛି ମଥାରେ

            ଉଡ଼ିବ ସେ ଥରେ ।

ସୁନୀଳ ଗଗନେ ଶୁଭ୍ର

        ଆସର ଜମାଣ

           କରି ଭାସି ଯାଅ

ଚାହିଁଛି ଆତୁରେ ତବ

        ଶୀତଳ ବର୍ଷଣ

            ଦେହେ ଭରିଦିଅ ।

ସବୁଜ ପ୍ରାଙ୍ଗଣ ମୋର

        ପୁଷ୍ପଗନ୍ଧ ଧନେ

            ହୁଏ ଭରାଭର

ନିତ୍ୟ ସଙ୍ଗୀତ ଆସର

        ବିହଙ୍ଗ କୂଜନେ

            ଅତି ମନୋହର ।

ବାଜିଲାଣି ନହବତ

        ସଜବାଜ ସର୍ବେ

            ମଧୁର ପୁଲକେ

 ସଞ୍ଜ ସକାଳେ ପୂରିତ

        ମଧୁରିମା ଭବେ

           ଆନନ୍ଦ ଆଲୋକେ ।

                     

ଆସେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣାଭ ସମ୍ଭାର

       ପାର୍ବଣ ବେଳାରେ

           ହସିବ ଧରଣୀ

ତୁମ ରଙ୍ଗ ଦେହେ ମୋର

        ଖେଳଇ ଅଧୀରେ

            ନ ନିଅ ମେଲାଣି ।

         

ଶ୍ୱେତବର୍ଣ୍ଣା ବାନ୍ଧିଦେଇ

    ଶ୍ୱେତକ ମୁକୁଟ

      ପ୍ରୀତି ନିଦର୍ଶନେ

ଯାଅ ନିରାଶେ ବୁଡ଼ାଇ

    ଆଉ ନାହିଁ ଭେଟ

      ଦୁଃଖୀ ଏ ଜୀବନେ ।

ନବରସ ଦରଶନେ

     ନବଳିଲା ମନ

        କି ଦୁର୍ବାର ମୋହେ !

ଝରିଯିବି ତୋ' ବିହୁନେ

       ହୋଇ ହୀନିମାନ

            ମଳୟର ଦେହେ ।

ପୀରତି ବିଧୁର ମୁଁ ଯେ

        କାଶତଣ୍ଡୀ ତବ

           ଉଡ଼ିଯିବି ଦିନେ

ଯାଅ ଗୋ ବଉଦ ନିଜେ

        ନିର୍ଜନେ ଆସିବ

           ହିମ ତନୁମନେ ।

ଉଡ଼ନ୍ତା ଭଗ୍ନ ପକ୍ଷରେ

        ଦେବ ଗୋ ପରଶ

            ହୋଇଯିବି ଶାନ୍ତ

ଶୋଇ ଶେଷ ନିଷ୍ପନ୍ଦରେ

        ପାଇ ତୁମ ଶ୍ଳେଷ

            ହୋଇବି ଗୋ ପ୍ରୀତ ।