ପାନ୍ଥଶାଳାର ସ୍ମୃତି

ଆଜି ଏକା ଏକା

ଭାବେ କେତେ କଥା

ଆସି ଚାଲିଯା'ନ୍ତେ

ରଜନୀର ଅନ୍ତେ

ହେଲେନି ନିଜର ଜଣେ କେହି !

କେତେ ସତମିଛ

ଲେଖିଲେ ପରଚ

ଆବଦ୍ଧ ହୃଦୟେ

ନଚିହ୍ନେ ଶ୍ରଦ୍ଧୟେ

ଦେଖାଇ ହୁଅନ୍ତି ପଡ଼ୋଶୀ ପରି ।

ସାଇତିଲେ ସ୍ମୃତି

ବିତିଗଲା ରାତି

ସୁରା ଅାଉ ସାକୀ

ପାଶେ ମନ ବିକି

ଭୁଲିଗଲେ ଦୁଃଖ ରାତିକ ପାଇଁ ।

ଅଜଣା ଗନ୍ତବ୍ୟେ

ପାନ୍ଥ ଆଗେଇବେ

ନବ ଚେତନାର

ହୋଇବ ପ୍ରଚାର

ରହିଯିବ କଥା ଅମର ହୋଇ ।

ଅଲୋଡ଼ା ତ ମୁହିଁ

ରାତି ଗଲେ ପାହି

ନୁହେଁ ମୁଁ କାହାର

ଛାଡ଼ି ନୂତନର

ପାଷାଣେ ଭାବନା ଖୋଦିତ ହୋଇ ।

ପାଇ ମୋ ଆତିଥ୍ୟ

ହେଲେ ସମ୍ମୋହିତ

ବିଦାୟ ବେଳାରେ

କିଏ ବା ପଚାରେ

ମୁକ୍ତ ପକ୍ଷୀ ପରି ଯାଆନ୍ତି ଉଡ଼ି ।

ପାନ୍ଥଶାଳା ବୋଲି

ଚାଲିଯା'ନ୍ତି ଭୁଲି

ନିଶ୍ଚଳ ଏ ମନ

ନପାଇ ଦର୍ଶନ

ବନ୍ଧୁ ନବୁଝିଲା ବିଚ୍ଛେଦ ଝଡ଼ି ।