ଦୂର ପଥଯାତ୍ରୀ

ବହୁଦୂରେ ଅଜଣା ସେ ପଥପ୍ରାନ୍ତେ

ହସିଥିଲି ତାରୁଣ୍ୟର ଆବେଶେ

ଭାବିଥିଲି ତାହା ପ୍ରାଣ ସୁରଭି

            ନିୟତ ଲଭି ।

ପଥ ଥିଲା ଦୀର୍ଘ ତେଣୁ ହେଲି ଶ୍ରାନ୍ତ

ଖୋଜିହେଲି ସେଇ ଅଭୁଲା ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ପାଇଲି ଅନେକ ନୂତନ ବୋଧ

            ସେ ଅନୁବନ୍ଧ ।

ଯେତେ ଗଲି ଦୂରେ ବିସ୍ମିତ ହେଲି  

 ନଥିଲା ଯା' ପ୍ରାଣେ ତା' ଅନୁଭବିଲି

ଅଶ୍ରୁର ତତଲା ପରଶ ପାଇ

             ମନ ବୁଝାଇ ।

ଭାବୁଥିଲି କାହିଁ କୋକିଳ ଗାଏ

ମନ ମହକାନ୍ତି ନବମଲ୍ଲିକାଏ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ସରସ ମଳୟ ପରଶେ

          ନିତ୍ୟ ହରଷେ ।

ବିଶାଳ ଗଗନେ ମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗମ

ମଧୁର ସଙ୍ଗୀତ ତାଳେ ଅନୁପମ

ସୁଖର ଉତ୍ସବେ ଯାଆନ୍ତି ଉଡ଼ି

          ଡେଣାକୁ ଝାଡ଼ି ।

କିଏ ଗଢ଼ିଅଛି ଏ ନେତ୍ରବିଳାସ

ଅପରୂପ ତା'ର ପ୍ରାନ୍ତର ଉରସ

ସବୁଜ ବନାନୀ ପ୍ରସୂନ ଦ୍ୟୋତ

            ମହକେ ଚିତ୍ତ ।

ନବ ସୂନନିଭ ମଣିଷ ଜୀବନ

ଚିର ଶଇଶବ ତରଙ୍ଗିତ ମନ

ଉପଳେ ଲହରୀ ପାରେ ଖେଳାଇ

            ଭାଙ୍ଗି ନଯାଇ ।

           

ଅନ୍ତର ଅତଳେ ଭାବନା ବୀଥିକା

ସୁରଭିତ କ୍ଷଣେ ଝାଉଁଳେ ତା' ଶାଖା

ଚତୁରେ ଦୂରି କି ପାରିବ ଦୁଃଖ

             ଲଭିବି ସୁଖ ।

ଦୂର ପଥଯାତ୍ରୀ ଜାଣେନା ନିୟତି

କେବେ ସେ ମଞ୍ଜୁଳ କେବେ ଦିଏ ଭୀତି

ଯିବାକୁ ତ ହେବ ନିଶ୍ଚେ ଏକାକୀ

            ଦୁଃଖୀ ନୋହିକି !