ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ତୁମକୁ ଈଶ୍ୱର ଡାକୁଛି

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ତୁମକୁ    ଈଶ୍ୱର ଡାକୁଛି

    ଲୋକେ ସିନା ଜାଣୁଛନ୍ତି,

ଅନ୍ତରରେ ମୋର ସେ ଡାକ ଶୁଭେନି

    ଭରିଛି ମେଞ୍ଚାଏ କ୍ରାନ୍ତି ।

କ୍ରାନ୍ତିରେ ଭରିଛି   ବିଭ୍ରାନ୍ତ ଭାବନା

    ଆମ ସମ୍ପର୍କକୁ ନେଇ,

ଜାଣି କି ପାରୁଛ  ଛଳରେ ଛଳରେ

    ଭଲ ପାଏ,ଦିଏ କହି ?

ଲୋକଦେଖାଣିଆ ଭାବ ଦିଆନିଆ

    ଚାଲିଛି ଆମ ଭିତରେ,

ଭାବ ବନ୍ଧନର   ମିଛ ଦର୍ପଣରେ

    ଭକ୍ତିକୁ କିଏ ପଚାରେ !

ପଢ଼ିଛି ପୁରାଣେ ଦ୍ୱାପରରେ ଦିନେ

    ବିଦୁର ଶାଗପଖାଳ,

ଅତର୍କିତେ ଯାଇ ଦେଇଥିଲ ଖାଇ

   ଆହେ କପଟୀ ଶୃଗାଳ !

ଚାଲାକିରେ ତୁମେ ଶୃଗାଳଠୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

    ଛଳନାରେ ତୀଵ୍ରତମ,

କାହିଁକି ତା'ହେଲେ ମୋ' ଛଳନାତକ

    ଲାଗଇ ତୁମକୁ ଭିନ୍ନ ?

ଲୋକଦେଖାଣିଆ ଭକତିରେ ମୋର

    ଲୁଚି ଲୁଚି ହସୁଥାଅ,

ସେଇଥିପାଇଁ କି    ମହଣ ମହଣ

    ଘିଅରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୁଅ ।

ମହଣ ମହଣ     ଘିଅ ଦିଏ ସିନା

    ତୋଷାମଦ କରିବାକୁ,

ହଜାର ହଜାର    କ୍ଷୁଧାତୁର କ୍ଷୁଧା

    ଆଖି ନାହିଁ ଦେଖିବାକୁ !

ମନ୍ଦିର ଭିତରେ    ଷାଠିଏ ପଉଟି

    ନିତି ହୁଏ ତୁମପାଇଁ,

ବାଇଶି ପାହାଚେ  ଦରିଦ୍ରଙ୍କ ପାଇଁ

   'ହା ଅନ୍ନ' ଅଭାବ ନାହିଁ !

ମିଛ କହିବାକୁ     ତୁମଠୁ ଶିଖିଛି

   ଆହେ ମିଛ-ସୌଦାଗର,

ସତ ବଜାରରେ    ମିଛ ପସରାକୁ

    କଉଶଳେ ବିକ୍ରି କର !

ତୁମ ଚରିତ୍ରର    କି ଗୁଣ ଗାଇବି

    ସବୁ ଗୁଣରେ ନିଖୁଣ,

କିଛିଟା ଗୁଣକୁ   ଆପଣେଇ ନେଇ

   ଭାବେ ନିଜକୁ ନିପୁଣ ।

ନରେ ବା କୁଞ୍ଜରେ  ଅଶ୍ୱତ୍ଥାମା ହତ

    ମିଛୁଆ ପଣେ କହିଲ,

ତୁମେ ତ କହିଲ ମୋତେ ଶିଖେଇଲ

   କି ଯଶ ତୁମେ ପାଇଲ ?

ତୁମରି ମିଛରେ   ଅବଶ୍ୟ ସେଦିନ

   ମହତ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଥିଲା,

ମୁଁ ମିଛ କହୁଛି    ନିଜର ସ୍ୱାର୍ଥକୁ

   ପାଇବାକୁ ଚକାଡୋଳା !

ଅଳପ ମିଛରେ   ଅନ୍ୟର ମଙ୍ଗଳ

   ନୁହେଁ ଘୋର ଅପରାଧ,

ଶାସ୍ତ୍ରାନୁମୋଦିତ ନ ହୋଇ ବି ହୁଏ

   ସମାଜ ସତ୍ୟ ସମ୍ବାଦ ।

ବିଶ୍ୱ ଭୂଗୋଳକୁ ଗୋଟେଇ ସାଉଁଟି

    ତୁମେ ତ ଚକାନୟନ ।

ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ  ଅଖଣ୍ଡ ହେଲେ ବି

   ତୁମରି ଆଗେ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ।

ଦେଖି ତ ପାରୁଛ  ନୀରବ ରହୁଛ

   ମୋ' କଳାବଜାରୀ ଗୁଣ,

କାହିଁକି ତା' ହେଲେ ସୁଧାରି ଦେଉନ

    ମାନବ କୁତ୍ସିତପଣ ?

ସୃଷ୍ଟି ଆଉ ସ୍ରଷ୍ଟା  ଉଭୟ ଭିତରେ

    ସତ୍ୟର ପ୍ରତିଷ୍ଠା କର,

ତା'ହେଲେ ହସିବ  ତୁମ ସୃଜନର

   ମଣିଷ,ମାଟି,ସଂସାର !