ତୋ ରୂପ ଦର୍ଶନେ

ଧନ୍ୟ ହେଲି ମୁହିଁ ଆହେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

   ଜନମ ସାର୍ଥକ ହେଲା,

ତୋ ଚକା ନୟନ ଦେଖି ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

  ପାପ ତାପ କ୍ଷୟ ଗଲା ।

ରତ୍ନସିଂହାସନେ ଚତୁଃର୍ଦ୍ଧା ମୁରତୀ

  ଦିଶେ ଏ ପାପଚକ୍ଷୁରେ,

ଏଡେ ଦୟାବନ୍ତ କରୁଣା ସାଗର

  ତୋ କୃପା କେ ବର୍ଣ୍ଣିପାରେ ।

ରାଗ ଅଭିମାନ କଲି ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

  ମୋ ଦୋଷ ଧରିଲୁ ନାହିଁ,

ଟାଣି ନେଇଗଲୁ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରେ ତୋର

   ଧନ୍ୟ ଜଗତ ଗୋସାଇଁ ।

କୋଟିଏ ଜନ୍ମର ପାପ ତାପତ୍ରୟ

  କ୍ଷୟ ଗଲା ଜନାର୍ଦ୍ଦନ,

ତୋ ଦର୍ଶନ ଲଭି ଜୀବନ ସାର୍ଥକ

  ହୋଇଲା ମଧୁସୁଦନ ।

ତୋଭାବ ଡୋରୀରେ ବାନ୍ଧିନେଲୁ ବୋଲି

  ଯାଇଥିଲି ତୋ ପାଖକୁ,

ଦର୍ଶନ ଦେଇଣ କୃତାର୍ଥ କରିଲୁ

  ଜଗାରେ ଏହି ପାପୀକୁ ।

ମୁଁ ହୀନ ଅଧମ କୃତ୍ସିତ କପଟି

  ଦୁରାଚାର ମନ୍ଦମତ୍ତି,

କୁସଙ୍ଗି ଦୁର୍ମୁଖ ପାପିଷ୍ଠ ଆଳସି

  ତୋରୁପ ନ ପାରେ ଚିନ୍ତି ।

ଯେରୁପ ଦର୍ଶନ ପାଇବାକୁ ବ୍ୟଗ୍ର

  ହର ବ୍ରହ୍ମା ଦେବଗଣ,

ଋଷି ମୁନି ଯକ୍ଷ ରକ୍ଷ ଓ ଗନ୍ଧର୍ବ

  ସାରା ବିଶ୍ଵବାସୀ ଗଣ ।

ସେ ରୁପ ଦର୍ଶନ ଦେଇ ନାରାୟଣ

  ଧନ୍ୟ କରିଦେଲ ସାଇଁ,

ପୁଣି ଆଉ କେବେ ଦରଶନ ଦେବ

  ଦୟାମୟ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଦୟାର ଠାକୁର ବୋଲିଣ ଜାଣନ୍ତି

  ସଂସାରୀ ଜଗତ ଜନ,

ସେ ଦୟାରୁ ଟିକେ ପାଇବା ପାଇଁକି

  ବ୍ୟାକୁଳିତ ଏ ପରାଣ ।

ଧନ୍ୟ ହେ ଠାକୁର ଧନ୍ୟ ତୁମ୍ଭ ଲୀଳା

   କି ବର୍ଣ୍ଣି ପାରିବି ମୁହିଁ,

କୃପାମୟ ହରି ଦର୍ଶନ ଦେଇଛ

  ଭବୁ କରିବାକୁ ତ୍ରାହି ।