ରୂପ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ

ଦେଖି ତୋ କମନୀୟ ରୂପକାନ୍ତି 

ଜାଗଇ ସ୍ନେହ ମୋହ-ମାୟା ପ୍ରୀତି ॥

ସାଂସାରିକ ମୋହମାୟା ତୁଟଇ

ତୋର ଚରଣରେ ପ୍ରୀତି ବଢ଼ଇ ॥

କ୍ଷଣେ ନ ଦେଖିଲେ ତୋତେ ମୋହନ

ବାୟାଣୀ ପ୍ରାୟ ହୁଏ ତନୁ ମନ ॥

ରୁପ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟକୁ ଥରେ ଚାହିଁଲେ 

ପ୍ରାଣ ସଞ୍ଚାର ହୁଅଇ ତତ୍କାଳେ ॥

ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ ସାଥେ ସର୍ବ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ 

ପ୍ରକୃତି ସାଥିରେ ତ୍ୟାଗିଣ ମୋହ ॥

ତୋର ରୁପକୁ ଅପଳକ ନେତ୍ରେ

ଦେଖନ୍ତି ଅହର୍ନିଶି ଦିବାରାତ୍ରେ ॥

ହୃଦ କନ୍ଦରେ ନିତ୍ୟ ବିରାଜିଣ 

ମନପକ୍ଷୀକୁ କର ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ॥

ମନ ଅଦୃଶ୍ୟ ଉଡନ୍ତା ଚଢ଼େଇ 

ବୋଲ ମାନେ ନାହିଁ ନିତି ଭ୍ରମଇ ॥

ତୋର ରୂପରେ ମୋହିତ ମୋ ମନ 

ଅନ୍ୟ ରୂପରେ କିବା ପ୍ରୟୋଜନ ॥

ଚକ୍ଷୁ ଦେଇଛ ତୁମ୍ଭରି ପ୍ରୀତ୍ୟର୍ଥେ

ନିତ୍ୟ ଶ୍ରୀମୁଖ ଦେଖିବାର ଅର୍ଥେ ॥

ନବଧା ଭକ୍ତି ସିନା ଜାଣିନାହିଁ 

ନିତ୍ୟ ତୋଛବି ହୃଦେ ଆଙ୍କିବଇଁ ॥

ଯେଉଁ ରୂପରେ ଗୋପୀ ହେଲେ ବଶ 

ସେହି ରୂପରେ ମୋହ ପୀତବାସ ॥

ହୃଦେ ମୋହନ ମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କୁ ସ୍ଥାପିଣ

ମୂଢ଼ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଯାଏ ଶରଣ ॥