ଲଲାଟ ଲିଖନ

ଦେଇନାହଁ ବୋଲି   ମନେ ଅଭିମାନ

   କେବେ କରି ନାହିଁ ମୁହିଁ ,

ମୋ ଭାଗ୍ୟ ଆଦରି ପଡିଛି କହ୍ନେଇ

  ସଦା ତୁମ୍ଭ ନାମ ଧ୍ୟାୟୀ ।

ସୁଖ ଅବା ଦୁଃଖ   ଯାହା ଦେଉଅଛ

   ସବୁତ ତୁମରି ଦାନ,

ମୋ ଭାଗ୍ୟର ଲେଖା   କିଏବା ଭୋଗିବ

   ଭୁଞ୍ଜିବି ସାରା ଜୀବନ ।

ପିତାମାତାଙ୍କର   ସଂଯୋଗ କାଳରେ

   ଲଲାଟେ ଲେଖି ଦେଇଛ,

ସେହି ଯୋଗ ଲଗ୍ନ   ସାଜେ ଆଜି ଦାଉ

  ତୁମ୍ଭେତ ଏହା ବିହିଛ ।

ପୂର୍ବ ଜନ୍ମ ସବୁ    କଲା କର୍ମମାନ

  ହିସାବ ଗଣିତ ସାରି,

ଦେଇଛ ଜନମ    ଦେବକୁ ଦୁର୍ଲଭ

   ମନୁଷ୍ୟ ଜନମ କରି ।

ପୁଣ୍ୟବଳ ଦେଖି   ନରଜନ୍ମ ଦେଲ

  ପୁଣି କରି ଭାଗ୍ୟହୀନ,

ନିର୍ଦ୍ଧନି ମନୁଷ୍ୟ   ସମାଜ ଆଗରେ

   ଲଭେ ନାହିଁ ସନମାନ ।

ବିତ୍ତଶାଳୀ ବ୍ୟକ୍ତି    ପାଏ ସନମାନ

  ଗରୀବ ଭାଗ୍ୟେ କି ଲେଖା,

ଧନହୀନ ବୋଲି   ପଚାରନ୍ତି ନାହିଁଁ

  ମୋତେ କି ପାଇଛୁ ଦେଖା ।

ସବୁ ଦୋଷ ମୋର   ମୁଁ ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର

   କାହିଁ ଜନ୍ମ ଦେଉଥିଲୁ ,

ଯଦି ଜନ୍ମ ଦେଲୁ    ସୁଖଟିକେ ଦେଇ

  ଅଧାବାଟୁ  କାଢିନେଲୁ ।

ଆଉ କେତେ ଦୁଃଖ   ବାକି ଅଛି କହ

     ହସିହସି ସହିଯିବି ,

ତୋ ନାମ ନାବରେ    ବସିଛି ବୋଲି ମୁଁ

  ତୋତେ କି ପାଶୋରୀ ଯିବି ।

ଆଉ ଯଦି ଦୁଃଖ   ବାକି ଅଛି ପ୍ରଭୁ

    ସବୁତକ ଦିଅଢ଼ାଳି,

ଆନନ୍ଦେ ମଗନ    ହୋଇ ନୃତ୍ୟେରତ

  ମାରୁଥିବି କରତାଳି ।

ରାଧା-କୃଷ୍ଣନାମ   ନିତ୍ୟ ଅବିରତ

   ଗାଉଥିବି ଦିବାନିଶି,

ଦିବାକର ଶଶୀ   ଥିବାଯାଏ ପ୍ରଭୁ

  ନାମ ଗାଉଥିବି ବସି ।

ହେ କରୁଣାସିନ୍ଧୁ   ଏତେ କୃପାକର

  ଏ ଦାସାନୁଦାସ ଠାରେ,

ଥରୁଟିଏ ଚାହିଁ   ଦୟାକର ନାଥ

  କୃପା କଟାକ୍ଷ ନେତ୍ରରେ ।