" ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ "

ଏଇ କୋଳେ ଖେଳୁଥିଲେ 

କେତେ ବିହଙ୍ଗମା 

ଚଞ୍ଚୁ ଘଷି ଏ ଶରୀରେ ,

ପର ଝାଡି ଯାଉଥିଲେ ଉଡ଼ି

ଦୂର ନୀଳ ଆକାଶ ପ୍ରାନ୍ତରେ ।

ସବୁ ଜାତି ମଣିଷ ବସୁଥିଲେ

ପଥପ୍ରାନ୍ତ ପଥିକ ବି

ନିର୍ବିଘ୍ନରେ ଥକ୍କା ମାରେ ,

ଭରିଥିଲା ଯେବେ

ପୁଣ୍ଯପ୍ରସୁ ଯୈାବନରେ

ଫୁଲ ଫଳ ଅସଂଖ୍ୟ ପତ୍ରରେ ।

ସେଇ ବୀଜଟିଏ ଥିଲି

ଖାଦକ ବତାସ ଭୟେ

ବୁନ୍ଦା ବୁନ୍ଦା ବରଷା ପାଣିରେ ,

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ହୋଇଥିଲି

ଡାଳ ମୂଳେ ପତ୍ରେ ସଜା

ନିର୍ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ମିଶିଥିଲି ପ୍ରକୃତିରେ ।

ବୟସଟା ଥିଲା ବୋଲି

ଯାହା କିଛି ଥିଲା ମୋର ପାଶେ

ସମର୍ପିଲି ଅକୁଣ୍ଠ ଚିତ୍ତରେ ,

ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ବହି ଶରୀର

ଆଉ ଅବା କେତେ ଦିନ

ଚାହିଁଛି ଚାତକ ପରାଏ ।

ଏଇ ଏବେ ବିହଙ୍ଗମା ଉଡିଗଲେ

ଦୃଷ୍ଟି ପଡିଲାନି କାହିଁ 

ଏ ଥୁଣ୍ଟା ଶରୀରରେ ,

କ'ଣ ବା ହେଉଛି ଲାଭ

ଥୁଣ୍ଟା ଗଛଟିକୁ ହାଣି ଦେବ

କଥାବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣିଛି କାନରେ ।