ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛ

ସାତ ପୁରୁଷର ଭିଟାମାଟି ଛାଡ଼ି

         ଦୂରେ ଚାଲିଗଲେ ଗାଆଁ ସାରା

ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛ ପଡି ମୁଁ ରହିଛି

           ଖାଇ ଖାଇ ନିତି ବର୍ଷା ଖରା ,

ଯୁଗ ବିତିଗଲା ମାୟା ମୋହରେ

             ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଏବେ ମରୀଚିକା

ସବୁଜ ପ୍ରୀତିର ଆୟୁଷ ସରିଲା

              ମରି ମରି ଜୀଏଁ ଆଜି ଏକା ,

ପକ୍ଷୀ ଉଡିଗଲେ ଡକା ଡକି ହୋଇ

         ଆକାଶ ଛୁଇଁବାକୁ ଯେ ଯା ବାଟେ

ନିର୍ଜୀବ ପ୍ରାୟେଣ ଶାଖା ପ୍ରଶାଖା ମୋ

          ବସା ବୋଲି ନାହିଁ ଫାଳେ ଗୋଟେ ,

ଅପରାହ୍ନେ ଯେବେ ଛିଡ଼ା ମୁଁ ହୋଇଛି ;

 ଫଗୁଣର ସ୍ମୃତି ଶୀତଳ ମଳୟ

          କେବେ କେବେ ଯାଉଛି ଛୁଇଁ ଦେଇ

ବୁଲିପଡ଼ି ଯଦି ଚମକି ଚାହେଁ ମୁଁ

  ଦୂରେ ଘୁଞ୍ଚି ଯାଏ ନିମିଷେ ସେ ତ

             ହାତେ ମୋଟେ ଧରା ଦିଏ ନାହିଁ ,

ରାତିର ଅନ୍ଧାରେ ଝଡ ଆସି କେବେ

            ନେଇ ଯିବ ମୋତେ ସାଥେ ତା'ର

ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛ ସମୟ ମାଟିରେ ମୁଁ

             କିବା ଭରସା ମୋ ଏ ଜୀବନର ।