ଥରକୁ ଥର କ୍ଷମା ମଗାଇ

ଜନମ, ମରଣ କି କାହା ହାତରେ

ଯାହା ଖାଲି ମନକୁ ବୁଝାଏ

ସେ ହରି ନ ଚାହିଁଲେ କି ପତର ହଲେ

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ପ୍ରତିଟି ସୁଖ, ଦୁଃଖରେ ତାକୁ ଖୋଜଇ

ଗପ ପରି ଗପେ ନିଇତି କଥା

ସେ ବସି ଶୁଣେ

କିଛି ନଦିଏ ଉତ୍ତର

ଖୋଳିଦିଏ ମୋର ଅନେକ ବ୍ୟଥା

ମରିଗଲେ ମୁହିଁ

ଶୁଖିଯାଆନ୍ତା ମୋ

ଏ ଜୀଵନ ଦୁଃଖ ନଈ

ବଞ୍ଚିଛି ବୋଲି ମୁଁ

ଦୁଃଖ ଆସୁଛି କ୍ରମରେ ସଜେଇ ହୋଇ

ଏ କପାଳେ ଖାଲି ଦୁଃଖ ଲେଖା

ମିଛେ ଖୋଜେ ସୁଖ ଭୂଇଁ

କପାଳେ ତ ନାହିଁ

କିଏ ମୋତେ ଦେବ

ସୁଖରୁ ମୋତେ ପୁଳାଇ

ମୁହିଁ ମୂଢ ଜନ

ଜାଣିଛ ହେ ପ୍ରଭୁ

ମୋ କଥା ଧରିବ ନାହିଁ

ହେ ଗୋସାଇଁ

ତୁମେ ଦୟାମୟ

ତମେ ତ ଜାଣିଛ

ମୋ ଠାରୁ ପାଗଳ ନାହିଁ

କ୍ଷମା କର ଏ ଅଧମକୁ ପ୍ରଭୁ

ହାତ ଯୋଡ଼େ ମୁହିଁ ପଦେ

ପାଗଳ ପରାୟ

ଲେଖିଦେଲି ପଦେ

ଥର କୁ ଥର କ୍ଷମା ମଗାଇ ।