ଥିଲା ମୋ ବିଦ୍ୟାଳୟ

ବିଦ୍ୟାଳୟ ଥିଲା,ସୁତୁରା ନିଆରା,

   ଭୟ ଥିଲା ଆମ ହୃଦେ

ଦଣ୍ଡ ମୁକ୍ତ ହୋଇ,ଦଣ୍ଡ ହରାଶିଷ୍ୟ,

  ହାରେ ଜୀବନର ଯୁଦ୍ଧେ ।

ସଂସ୍କାର ବି ଥିଲା, ଥିଲା ଯେ ନମ୍ରତା,

  ଅନ୍ତରରେ ଥିଲା ଭକ୍ତି

ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାରୁ, ଗୁରୁଦେବ ଆମ,

  ଦିଅନ୍ତି ଆଲୋକ ଶକ୍ତି ।

ଆଜିର ଦୁନିଆ, ଆଧୁନିକ ପଥେ,

   ହେଉଅଛି ଅଗ୍ରସର

ସଂସ୍କାର ହଜୁଛି, ନାହିଁ ଶାଳୀନତା,

   ଶିକ୍ଷା ହୀନ ଦରବାର ।

ମୋବାଇଲ କରେ, କୂପଥକୁ ଯାତ୍ରା,

   ଇଣ୍ଟର ନେଟରେ ଛନ୍ଦି

କୁପ୍ରଭାବରେ,  ଶିଷ୍ୟ ଦିଗହରା,

   ଅଶ୍ଲୀଳତା ଦିଏ ବାନ୍ଧି ।

ହଳେ ଦୁଇ ହଳ,ପୋଷାକରୁ ଚଳୁ,

   ଦୁଇ ବରଷର ପାଇଁ

ଚପଲ ନ ଥାଏ, ନାହିଁ ସାଇକେଲ,

  ସମୟରେ ଆସୁ ଧାଇଁ ।

ମୋବାଇଲ ଯୋଗେ, ଛାତ୍ର ପଥ ହରା,

   ଷଷ୍ଠରୁ ହୁଅଇ ନଷ୍ଟ

ପ୍ରେମ ବାର୍ତ୍ତା କରେ, ଶ୍ରେଣୀ ଗୃହେ ବସି,

   ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ।

ମଦ୍ୟପାନ କରି, ଆସେ ବିଦ୍ୟାଳୟ,

  ଖାଏ ଖଇନି ଗୁଟୁଖା

ପାଠ ନାହିଁ ଲୋଡ଼ା, ଆଜିର ସମାଜେ,

  ସିବା ମୋବାଇଲ ଛଡା ।

ଦେଖାଣିଆ ଯୁଗ, ଆଜିର ସମାଜ,

  ଫେସବୁକ ହ୍ଵାଟ୍ସଆପ

ସଭିଏଁ ପାଗଳ, ନିଜ ପ୍ରସଂଶାରେ,

  ହୃଦୟରେ ରଖି ପାପ ।

ଛୁଟି ସମୟରେ, ଫାଟକ ସମ୍ମୁଖେ,

   ଛାତ୍ରଙ୍କର ବିଶୃଙ୍ଖଳା

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗିବ, ନିଶ୍ଚୟ ଦେଖିଲେ,

  ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀଙ୍କର ଲୀଳା ।

ଚରିତ୍ର ଗଠନ,  ଶିଖାନ୍ତୁ ଗୁରୁଜୀ,

  ଦେଇ ନମ୍ରତାର ବାଣୀ

ନଚାଲୁ ଶ୍ରେଣୀରେ, ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ମଧ୍ୟେ,

  ପ୍ରେମ ଆଳାପର ବାଣୀ ।

ଆଧୁନିକ ହେଉ, ଚାଲୁ ରାଜନୀତି,

   ପ୍ରଭାବ ନପଡୁ ଶିଷ୍ୟେ

ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ଯଦି, ହୋଇବେ ସଂଶ୍ଳିଷ୍ଟ,

  ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହିଁ ଭବିଷ୍ୟେ ।