ମରଣ ତ ନିଶ୍ଚେ ଆସିବ

ମଣିଷର ମୃତ୍ୟୁ କେତେବେଳେ ଆସେ,

    କେହି ତ ନପାରେ କହି ।

ବର୍ଷ, ମାସ, ଦିନ,   ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମଧ୍ୟରେ,

   ଛାଡି ଯାଏ ପ୍ରାଣ ଏହି ।।

ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ,   ଜୀବନରେ ଥରେ,

   ମୃତ୍ୟୁର ଅନ୍ଧାର ନେଇ ।

ଯମ ଦେଵ ଡାକ,   ନିଷ୍କ୍ରିୟ ହୃଦୟେ,

    ଧର୍ମର କନ୍ଧଣା ଦେଇ ।।

ନିଜ କର୍ମ ଫଳ,    ଭୋଗିବାକୁ ହୁଏ,

    ନିଶ୍ଚେ ଏହି ମର୍ତ୍ତ୍ୟଧାମେ ।

ସତକର୍ମ ନିଶ୍ଚେ,     ଦିଏ ସ୍ୱର୍ଗବାସ,

   ନର୍କ ମିଳେକୁ କରମେ ।

ଅସତ୍ୟକୁ ତ୍ୟାଗୀ,  ସତ୍ୟ ମାର୍ଗ ଧରି,

   ଚାଲିବା ସଂସାର ପଥେ ।

ଜୀବନ ପଥରେ,  ସୁଖ ଦୁଃଖ ଆସେ,

    ବସିଥିବା ସତ୍ୟ ରଥେ ।।