ପଛୁଆ କି ମୋ ଦେଶ

ଆମ ଜନ୍ମ ଭୂମି, ଆମରି ଜନନୀ

   ଗର୍ବିତ ଜନ୍ମି ତା' କୋଳେ ।

ଆମେ ଯେ ସଭିଏଁ, ତାହାରି ସନ୍ତାନ

   ବନ୍ଦେ ତା ଚରଣ ତଳେ ।

ସ୍ୱାଧୀନ ଭାରତ, ସନ୍ତାନ ହୋଇଣ

   ପରାଧୀନ ମଣୁ ଆମେ ।

ସ୍ୱାର୍ଥ ହିଂଶା ଲୋଭ, ଗ୍ରାସିଛି ସରବେ

   ଅଶାନ୍ତିର ଏହି ଧାମେ ।

ରାଷ୍ଟ୍ରଠାରୁ ନିଜ,  ସ୍ୱାର୍ଥକୁ ଗୁରୁତ୍ୱ

   ଦିଅନ୍ତି ସରବେ ଆଜି ।

ମାଗଣା ମିଳିଲେ, ସରବ ଭୁଲନ୍ତି

  ଅଧର୍ମ ମାରୁଛି ବାଜି ।

ରାତାରାତି ହେବା, କୋଟିପତି ସ୍ୱପ୍ନ

   ଘାରିଛି ସରବ ହୃଦେ ।

କର୍ମକୋଡ଼ି ହୋଇ, ମାରିଥାନ୍ତି ଗପ

  ଦେଶ ଦୁନିଆରୁ ପଦେ ।

ଅନ୍ୟର ଗୋଡ଼କୁ, ପଛରୁ ଟାଣନ୍ତି

  ଯିବାକୁ ନ ଦେଇ ଆଗେ ।

ନାରୀକୁ ଦୁର୍ବଳା, ଚିନ୍ତଇ ହୃଦୟେ,

  ବଳାତ୍କାରି ହୋଇ ଜଗେ ।

ନିରବ ରହୀଣ,   ପ୍ରସୟ ଦିଅନ୍ତି

  ଅନ୍ୟାୟ ଓ ଅତ୍ୟାଚାର ।

ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ଭକ୍ତି,  ଭଣ୍ଡ ପାଇଁ ହୁଏ

  ଦେବତାର ଅବତାର ।

ନିଜ କାମ ପାଇଁ, ସଦା ତର ତର

  ଆଗରେ ହେବାକୁ ଚିନ୍ତା ।

ଲାଞ୍ଚ ଦିଆ ନିଆ, ଉପାୟ ଆଦରି,

   ଧରନ୍ତି ଅଧର୍ମ ପନ୍ଥା ।

ଶିକ୍ଷା ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ପ୍ରତି, ନ ହୋଇ ପ୍ରଯତ୍ନ

   ଅଶିକ୍ଷିତ କର୍ମ କରି ।

ରାଜନୀତି ଦଳ,  ନିଜ ଜାତିପରି,

   ଭାବନ୍ତି ହୃଦୟେ ଭରି ।

ଗଣତନ୍ତ୍ର ଅର୍ଥ,   ନଜାଣି ମାନବ

   ବାହୁ ବଳେ ବଳିୟାନ ।

ପଇସା ଲୋଭରେ, ବିକିଦ୍ୟନ୍ତି ମୁଣ୍ଡ,

   ତନ୍ତ୍ରକୁ ନଦେଇ ଧ୍ୟାନ ।

ସ୍ୱଚ୍ଛତାକୁ ଧ୍ୟାନ, ନ ଦେଇ ମାନବ

  କାଟେ ଉପକାରୀ ବୃକ୍ଷ ।

କରୋନା କବଳେ, କବଳିତ ହୋଇ,

  ଭାବୁଛି ନିଜକୁ ଦକ୍ଷ ।

ଭଲ କାମ କଲେ, କରେ ପରିହାସ

  ନାହିଁ ମଣିଷ ପଣିଆ ।

ସାହସୀ ନ ହୋଇ, ହୁଏ ଭୀରୁ ପରି,

  ବନିଯାଏ ଚୁଗୁଲିଆ ।

ଅପରାଧୀ ଭ୍ରଷ୍ଟ, ପାଇଥାଏ ପୂଜା

   ବ୍ୟଭିଚାରି ହୋଇ ଆଜି ।

ମୋ ଦେଶ ପଛୁଆ, ଅଧର୍ମୀଙ୍କ ପାଇଁ,

   ଅନ୍ୟାୟ ଜିତୁଛି ବାଜି ।