ସୁଯୋଗ ପାଇଲେ ମନୁଷ୍ୟର ସତ୍ୟତା ଜଣା

ହେଉ ସତ୍ୟ, ତ୍ରେତୟା, ଦ୍ୱାପର ଅବା 

ହେଉ କଳି ଯୁଗ, 

ମଣିଷ ମଧ୍ୟେ ଅଧର୍ମୀ ଓ ଧାର୍ମିକ ବ୍ୟକ୍ତି 

ସର୍ବଦା ପାଇବ ।

ଅଧର୍ମୀ ଯିଏ, ଛା଼ଡି ସତ୍ୟ ପଥ, ଯୁଗ 

ଯୁଗ ଧରି ବିଶ୍ୱରେ

ସେ ଲୋକ ରହିବା ସଦା ଭଲ ପାଏ 

ଅନ୍ୟାୟ କର୍ମରେ ।

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର ଅଟଇ 

ସୃଷ୍ଟିରେ, ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କର, 

ସତ୍ୟ ପଥ ବାଛି ଚାଲିବା ଭାରି ତ

ଖସଡ଼ା ମଣିଷ ପକ୍ଷର ।

ଅଟଳ ନିଶ୍ଚଳ, ନିର୍ମଳ, ହାତେ ମାପି 

ଚାଖଣ୍ଡେ ଚାଲିବା

ସଠିକ ଢଙ୍ଗରେ ନଚାଲିଲେ ଚକିତ 

ଶକ୍ତ କଚଡା ପାଇବା ।

ଜୀବନଟା ପାଣିର ଫୋଟକା ଭଳି, 

ଆଜି ଅଛି କାଲି ନାହିଁ 

ଏ ଘୋର ସତ୍ୟ ବଚନକୁ ମନରେ 

ରଖିବାକୁ ହେବ ଭାଇନ।

ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ, ଧନୀ ଗରୀବ ସମାନ, 

ଏ ନିଷ୍ଠୁର କବଳରୁ 

କେହି ତ କେବେ ମୁକୁଳିବାର ଅନ୍ୟ 

ପନ୍ଥା ନାହିଁ ସେଥିରୁ ।

ସୁଯୋଗ କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ମିଳିଲେ, 

ତାର ସତ୍ୟତା ସାଧୁତା

ପରୀକ୍ଷା ହୋଇ ପାରେ ଓ ପଡେ ଜଣା 

କେବଳ କର୍ମପନ୍ଥା ।

  

ନଚେତ ସମସ୍ତ ମଣିଷ ସତୁଆ ଓ ସାଧୁ 

ବୋଲି ହୁଏ ଜଣା

ବଜାରେ ବାଟରେ ସଭା ସମିତିରେ ବଜାଇ

ଥାଏ ତାହାର ବୀଣା ।

ଯିଏ ପ୍ରତାରଣା ମିଥ୍ୟା ପ୍ରବଞ୍ଚନାର ତରଙ୍ଗ 

ମଧ୍ୟେ ଭାସୁଥାଇ,

ସେ କି ଛାଡି ଅଧର୍ମ ଅସତ୍ୟର ବାଟ, ସତ୍ୟ

ପଥେ ଚାଲି ନପାରଇ ।

ନିମ୍ବ ଗଛ ମୂଳେ ଚିନି ଅଜାଡିଲେ ନିମ୍ବ କି 

ପାଏ କି ମଧୁରତାକୁ 

ଜାଣିନ କି ହେ ମୋର ସବୁ ଭଉଣୀ ଓ ଭାଇ, 

ଏ ଗୂଢ ତତ୍ତ୍ୟଟିକୁ ।

ଅନ୍ଧତ୍ୱରେ, ଅଜ୍ଞାତ ସାରରେ, ଅନ୍ୟ 

ପ୍ରରୋଚନାରେ ମାତିଲେ, 

ଛାଡେ କି ପଦ ଯିଏ ଥାପିଥାଏ ଅସତ୍ୟ 

ଅନ୍ୟାୟ ପଥ ଥରେ ।

ଜ୍ଞାନ ଆହରଣ କରିବାର ମନୋବୃତ୍ତି 

ଥିଲେ ଯାହାର ରହିଥାଏ

ଜ୍ଞାନୋଦୟ ହୋଇ ଅପଥକୁ ତେଜି 

ସୁପଥେ କେବଳ ଫେରିଥାଏ ।

ନଥିଲା ଦେଶରେ ଯେବେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ 

ସଂସ୍କୃତି, ଶିକ୍ଷା ଓ ପରମ୍ପରା 

ନଥିଲେ କି କଂସ, ରାବଣ, ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ 

ପରି ମଣିଷ ଦେଶସାରା ।

ନଥିଲା କି ଏ ଭାରତବର୍ଷେ, ଦୁର୍ନୀତି, 

ଅତ୍ୟାଚାର, ପାପ ର ଶାସନ

ଅଧର୍ମ, ଅବିଶ୍ୱାସ ଶଠତା ଲାଞ୍ଛନା, 

ପ୍ରତାରଣା ଓ ନାରୀକୁ ହରଣ ।