ସୁଦୀର୍ଘ ପ୍ରାଚୀର

ପୃଥିବୀ ରୂପି ଉଦ୍ୟାନ ଯହିଁ

  ଭରିଛି ନାନା ଫଳ ଫୁଲ

ଅପୂର୍ଵ ରୂପ କାନ୍ତି ଦେଖ

  ମଣି ମାଣିକ୍ୟଠୁଁ ଅଧିକ ମୂଲ l

ସଭିଏଁ ତ ଏଠି ଭରା ଉପଵନେ

  କେହି ଭୋଗି ଆଉ କେ ଜଗୁଆଳି

କାହା ବଳେ ବଳିଆନ ସେ ଯେ

  ଫଳ ଫୁଲ ଏକ ପାରେନା ତୋଳି l

ନେବ ତାର ଯତ୍ନ ଅହର୍ନିଶି

  ନ କରିବ ମାନ ଅଭିମାନ

ଏକ ମାତ୍ର ଭୁଞ୍ଜିବାକୁ ଅକ୍ଷମ

  ପୁରିଲା ଉଦ୍ୟାନେକି ନ ବଳିବ ମନ l

ମଣିଷ ଗଢିଛି ସୁଦୀର୍ଘ ପ୍ରାଚୀର

  ଜଣେ ଶାସକ ଆଉ ଶୋଷିତ

ଉପଭୋଗ କରିବିତେ ଉପଭୋଗୀ ଦିନ

  ଲୁହ ପିଇ କରୁଥାଏ କର୍ମ ପୀଡିତ l

ରହିଛି କେଉଁ କାଳୁ ଏହି

   ଉଚ୍ଚ ନୀଚର ପ୍ରାଚୀର

ଅଭେଦ୍ୟ ସୁଦୃଢ ତଥା ସୁଦୀର୍ଘ

  ଭେଦକରି ଯାଏନା ବେଦନାର ସ୍ୱର l