ସତ୍ୟାବଲୋକନ

ସମୟ ତ ଗତିଶୀଳ ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ,

କେବେ ଅଟକିବା ନୁହେଁ ତାର ଧର୍ମ,

ତେଣୁ କର୍ମ ପଥେ ନାହିଁ କେବେ ବି ବିଶ୍ରାମ ।

ସଂସାରେ ଆତଯାତ, 

ଯେତେ ସବୁ ହୁଏ ଦୃଶ୍ୟମାନ,

ସୁଖ ଦୁଃଖ ଭଲ ମନ୍ଦ ହସ କାନ୍ଦ ଲହୁ ଲୁହ 

ପ୍ରତିଟି ଜୀବନ ।

କିଏ ଜାଣେ ?

କେତେ ବେଳେ କଅଣ ଘଟିପାରେ,

ଏହା ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ଯ , ପଡିବ ତ 

ଯବନିକା ଥରେ ।

କାର୍ଯ୍ୟ କରେ ଯେଉଁ ମଣିଷ,

କ୍ରୋଧ ହୁତାଶନେ ହୋଇ ଜର୍ଜରିତ,

କ୍ରୋଧ ଉପଶମେ, ପ୍ରଭାବରେ ତାଠାରୁ 

ଅଧିକ ହୁଏ ସନ୍ତୁଳିତ ।

ଘର ଜଞ୍ଜାଳ ଲଦି ହୋଇଛି, ହୋଇବ,

ତର ନାହିଁ ମାନବର ସଂଘର୍ଷରେ ରାତି ଦିନ,

ଆପଣାର ଭାବି ଯାହାପାଇଁ କାମ କରେ 

ବୁଝନ୍ତିନି ତା ମନ ।

ଅଛନ୍ତି କଥା କୁହାଳିଆ ଯେତେ,

ହୁଅନ୍ତି ସର୍ବଦା ତ ରାଉ ରାଉ,

ସଂସାରେ ଦେଖାନ୍ତି ରାଗ ରୋଷ ବିଷ 

ତାଙ୍କ ଭାଉ ।

ହିଂସା ମନୁ ବରଜି ସ୍ଥିର ଚିତ୍ତ ଓ ଶାନ୍ତିର ଗତିରେ,

ଆନନ୍ଦ ନିଷ୍ଠାପରତା ଥିଲେ ଅନୁରତେ  

ସେ ସାଧନା ସାଧିଲେ ସଫଳ ପିୟୁଷ ଚାଖଇ 

ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ଷେତ୍ରେ ।

ବୁଝେଇ ଦେଲେ ମନକୁ,

ଟଙ୍କା, ଗାଡ଼ି, ଘର ସବୁ କେତେ ପର ଦୁନିଆରେ,

କେହି ନୁହେଁ ନିଜର ଏକା ହୋଇ ଆସିଛେ 

ଏକା ହୋଇ ଯିବାରେ ।

ସମୟ ସମ୍ମୁଖରେ କିଂ କର୍ତ୍ତଵ୍ୟବିମୁଢ ହୋଇଲେ

ହୋଇ ଥାଆନ୍ତୁ ସେଇ ନାରୀ ଅବା ନର

ହେଉ ପଛେ ଯେଡେ ଯୋଦ୍ଧା ସମୟ ସମ୍ମୁଖରେ 

ସେ ନାଚାର ।

ଖାଲି ତୁଛା ବିଭୀଷିକା ଚାଲେ ସିନା

ରାଜନୀତି ଧର୍ମ ଆଉ ଜାତିର ନାମରେ

ପଡୁଛି ଉଠୁଛି ଅଶାନ୍ତି ଟିକେ ପାଇଁ ଜାତି 

ବର୍ଣ୍ଣ ଧର୍ମ ନିର୍ବିଶେଷରେ ।

ଯଦି ଖୋଜିବା ଶାନ୍ତି ଟିକେ ପାଇବା ମୋହ ଛାଡ଼ିଲେ,

ଜାତି ଧରମ ନିର୍ବିଶେଷରେ ଭାବିବା ସଭିଏ,

ଆମେ ଏକ, ଆମେ ସମସ୍ତଙ୍କର

 ସମସ୍ତେ ତ ଆମର, ଅସମ୍ଭବ ନୂହେଁ, 

ଶାନ୍ତି ପାଇବା କଲେ ନବ ଭାବନାରେ ଏକାକାର ।