ସତ୍ତା

ତୁମ ସଭିଁଙ୍କ ଆଖି ରେ ନିଜକୁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ 

ଘଣ୍ଟା କଣ୍ଟା ମଧ୍ୟାନ୍ନ ବେଳାକୁ ଓହ୍ଲାଇ ସାରିଥିଲା ,

ନିଜ ଆଖିରେ ନିଜକୁ ଆଉ ଦେଖିଲି କେତେବେଳେ!

ହଁ ସହଜ ବି କୋଉ ଥିଲା ଯେ

ନିଜକୁ ନିଜେ ଚିହ୍ନିବା 

ଈଶ୍ବର ତ ଚିହ୍ନ ଦେଇ ଆଖି ଖଞ୍ଜିଥିଲେ 

ଚେହେରାର ଆଗପଟ ଆଇନାରେ ।

ସବୁଆଡେ ସବୁଠୁ ଖୋଜୁଥିବା ଖୁସି ତକ

ଏଇଠି ନିଜ ଆଖି ପଛରେ ଲୁଚିବସିଥାନ୍ତି ବୋଲି ଜାଣିଥାନ୍ତି କେମିତି ଯେ !

ପ୍ରତିଥର ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ ହେଉ ହେଉ ତ

ପଛରୁ କିଏ ଜଣେ ଡାକେ ଆଉ ହାତରେ ଧରେଇଦିଏ 

ଚିକମିକ ନାମଫଳକ ଖଣ୍ଡେ 

ଯୋଉଥିରେ ସୁନେଲି ରୂପେଲି ଅକ୍ଷରରେ ଲେଖା

ଏଣୁ ତେଣୁ ପ୍ରଶଂସା ରୁ ଫାଳେ ,

କୋଉ ଲେଖାଥିଲା କି ସେଥିରେ 

ଏ ସବୁ ନାଗଫାଶ !

ଏବେ ତ ସଂଧ୍ୟା ଢଳିଲା,

ହଉ ପଛେ ଉଛୁର 

ଅଜଥା

ଚିହ୍ନା ଅଚିହ୍ନା ସବୁକୁ

ଦେଖିବାର କଳା ଏଇଠି ଅଧା ରଖି

ଆଗେଇ ଯାଉ 

ହଜେଇ ସାରିଥିବା 

ନିଜର( ଆପଣାର) କିଛି ର ଖୋଜରେ 

ଏ ଆଖି ।