ସରଳ ରେଖା

ସଞ୍ଜନଇଁ ଆସୁଥାଏ

ନୂଆ ସକାଳକୁ ହାତଠାରି

ବିକଳାଙ୍ଗ ମନ ଅସ୍ତ୍ରୋପଚାର କରୁଥାଏ

ଭାଙ୍ଗିଯାଉଥିବା ହୃଦୟର କ୍ଷତାକ୍ତକୁ ବାରି ।

ଆକାଶକୁ ନିଜ ମୁଣ୍ଡରେ ମୁଣ୍ଡେଇବାକୁ

ସଜ ହେଉଥିବା କଅଁଳ ହାତଗୋଡ଼

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ କଲବଲ ହେଉଥାଏ,

ଆଶାର ବସା ବାନ୍ଧି ସାରିବା ପରେ

ଜୀବନ ଜ୍ୟାମିତି ଯେ କେବଳ

ସରଳ ରେଖାରେ ସୀମିତ ନୁହେଁ ଅନୁଭବ କରୁଥାଏ ।

ଜୀବନ୍ ଜିଇଁବାର ଅଛି ଆଗକୁ

ଥକିବାର ନାହିଁ ମୋତେ

ନିଜକୁ ପଥର ସଜେଇ ଲଢ଼ିବି ମୁଁ

ମୋ ପ୍ରତିକୂଳ ପରିସ୍ଥିତି ସାଥେ ।।