ସର୍ବଂସହା

ନାରୀ ସନ୍ଧି ବିଚ୍ଛେଦରେ ହୁଏ ନ ଅରି,

ମାତା, ଜାୟା,ଭଗ୍ନୀ, କନ୍ୟା ରୂପ ତାଙ୍କ

ନୁହନ୍ତି ସେ କାହାର ବଇରି ।

କେବେ ସାଜେ ସର୍ବଂସହା ଧରା

କେବେ ରଣେ ସାଜେ ଲକ୍ଷ୍ମୀବାଈ, 

ପରିସ୍ଥିତି ଈଶାରେ ଗୄହରେ ବନ୍ଦୀନି ସେ

ବୁଲେ ପୁଣି କେବେ ହୋଇ ବାଇ ।

ଜନ୍ମରୁ ମରଣ ଯାଏ

ପିତ୍ରାଳୟରୁ ଶଶୁରାଳୟକୁ

ରାସ୍ତା ତା କଠିନ,

ପଦକୁ କ୍ଷତାକ୍ତ କରି

ଓଠେ ମିଠା ହସ ଭରି

ଚାଲିଥାଏ ଆଡକରି ମାନ ଅପମାନ ।

ନିଜ ଦେହେ ଦେହ ଧରି

ବକ୍ଷରୁ ଅମୄତ ଝାରି

ମାତା ପଦେ ହୁଏ ବିଭୁଷିତା,

ପୁଣି କାହା ଲୋଲୁପ ଦୄଷ୍ଟିରେ ବଳିପଡି

ସାଜିଥାଏ ଧର୍ଷିତା ଲାଞ୍ଛିତା ।

ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ଭାଷଣ ପୁଳା ପୁଳା ପ୍ରହସନକୁ

ପାଦରେ ଏଡେଇ ଦେଇ

ପ୍ରମାଣିତ କରିଛି ସେ ଆଜି,

ପୁରୁଷର ସମକକ୍ଷ ସିଏ

ଲୋଡେନାହିଁ କା'ର ଅନୁକମ୍ପା

ଅବା କେବେ ପଡିବନି ଭାଜି ।