ସରାଗ ଯଦି ଥାଏ

ସରାଗ ଯଦି ଥାଏଟି ମନରେ

ବନ୍ଧୁ ଆସି ଯାଏ ଘରେ

ସ୍ନେହ ମମତାରେ ଘର ହସୁଥାଏ

ଖୁସି ଝରେ ଅନ୍ତରରେ ।

ମନେ ଥିବା ରାଗ ରୁଷା ଅଭିମାନ

ଅପସରି ଯାଏ ଧିରେ

ସେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତଟା ଭୁଲି ତ ହୁଏନି

ରହିଯାଏ ମାନସରେ ।

କେତେ ଆଣେ ସ୍ମୃତି କେତେ ଅନୁଭୂତି

ସିଏ ଆଖି ପଲକରେ

କେତେ ମଜା ଆସେ ଥଟ୍ଟା ତମସାରେ

ବର୍ଣ୍ଣନା କେ କରି ପାରେ ?

ତାହାରି ଭିତରେ ଚିଡି ଚିଡା ହେଲେ

ବିରକ୍ତି ଆସେ ମନରେ

ସେ ବିରକ୍ତି ଭାବ ମଉଳି ଯାଅଇ

ପୁଣି କିଛି କ୍ଷଣିକରେ ।

ରୋଷେଇ ସାରନ୍ତି ମିଳିମିଶି ସିଏ

ଥଟ୍ଟା ମଜା ତାମସାରେ

ନିଆରା ଅଟଇ ସେଇ ଅନୁଭୂତି

ତାକୁ କିଏ ଭୁଲି ପାରେ ?

ଏକାଠି ବସିବା ଏକାଠି ଖାଇବା

ଖୁସି ଆସେ ବାଢିବାରେ

ପରଶିବା ବେଳ ସେଇ ଅନୁଭୂତି 

ରହେ ସେ ଦୃଶ୍ୟପଟରେ ।

ଗପସପ ବେଳେ କହନ୍ତି ସଧୀରେ

ଦୋଷ ଧରିବନି ବାରେ

ଏବେ ବନ୍ଧୁ ମୋତେ ବିଦାୟ ନେଇଣ

ଯିବାକୁ ପଡିବ ଘରେ ।

ବିଦାୟ ବେଳାର ସ୍ନେହ ସରାଗଟି

ଆଖିରୁ ଲୋତକ ଝରେ

ଆଉ ଥରେ ବନ୍ଧୁ ଆସିବ ଘରକୁ

କହେ ବଡ ସରାଗରେ ।