ସ୍ପର୍ଶ

ଦୁଇ ଗୋଟି ଅକ୍ଷରରେ ଗଢ଼ା ଏହି ଶବ୍ଦ

ଶବଦ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ଭାବାର୍ଥ ବିଶଦ ।

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ଥାଏ ମାତାର ସ୍ପର୍ଶରେ

ଅଭିମାନ ଦୂର ହୁଏ ପିତାଙ୍କ ଛୁଆଁରେ ।

ଭାଇଙ୍କ ସ୍ପର୍ଶରେ ମିଳେ ସୁଖଦ ଭାତୃପ୍ରେମ

ପବିତ୍ର ମଧୁର ପୁଣି ସ୍ନେହ ତା ଅସୀମ ।

ଭିନ୍ନ ଏକ ରୂପ ନିଏ ଡାକ୍ତରଙ୍କ ସ୍ପର୍ଶ

ଛୁଇଁ ଦେଲେ ରୋଗୀକୁ ସେ ମିଳଇ ଆଶ୍ଵାସ ।

କାମନାର ସ୍ପର୍ଶ କରେ ହ ରୋମାଞ୍ଚିତ

କାମାତୁର ମଣିଷକୁ କରଇ ଉନ୍ମତ୍ତ ।

ଭାବ ପୂର୍ଣ୍ଣ କବିତାଟି ଛୁଇଁ ଯାଏ ମନ

ସେତେବେଳେ ଧନ୍ୟ ହୁଏ କବିର ଲିଖନ ।